Rozdział 7

Prosze bardzo jest i rozdział 7 również nudny,  ale jak widzicie coraz bardziej się to rozwija. Zaproszam do czytania i komentowania!  :D

Mijały dni. Percy cały czas mieszkał w Obozie myśląc raz o Nicu, a raz o Anthonym. Chciał się skupić na synu Hadesa i na jego odnalezieniu, ale pojawił się jego braciszek i wywrócił świat syna Posejdona do góry nogami. Percy miał dość mieszkania z nim. Ciągle spraszał gości. Stał się – można powiedzieć – Obozowym playboyem. Posejdon miał racje. Tony mimo tego, że na początku udawał upośledzonego, był mądry – przynajmniej do tego stopnia, żeby zorientować się jak pogrążyć Percy’ego. Wszystkim na około opowiadał jak to jego brat budzi się w środku nocy cały przepocony, beczy i woła mamusie. Dzieci Aresa miały niezły ubaw. Jeśli ktoś rozmawiał z Percym, a takich osób było niewiele, nazywał go maminsynkiem, albo beksą.  Przy okazji Anthony zabrał łóżko brata, twierdząc, że jest wygodniejsze. Gdy Percy nie chciał mu oddać swojego miejsca spania, ten postraszył go Posejdonem. Perseusz nie mógł nic zrobić. Było jeszcze mnóstwo innych spraw podobnego pokroju, ale syn Posejdona, mimo że były denerwujące, uważał je za błahe w porównaniu do straty najbliższych. W tym momencie jego największym marzeniem było zatopienie miecza w sercu Nica di Angelo. Chciał widzieć jak cierpi, jak jego czarny ubiór przybiera czerwony kolor. Marzył by w oczach syna Hadesa był taki sam strach jaki widział u swojej matki.  Percy siedział w pewnym oddaleniu od Obozu. Słońce jasno świeciło,  niebo było bezchmurne, wokół rosły drzewa z liśćmi o barwie soczystej zieleni, jednak mimo tak pięknego lata dla Percy’ego cały świat był szary, pozbawiony kolorów. Patrzył na roześmiane dzieciaki wspinające się na ściankę lub grające w siatkówkę. Wszyscy oni byli tacy żywi, pełni energii. Chłopak pamiętał jak sam taki był. Chciał wyruszać na misje, pokonywać potwory. Teraz zapał z niego uciekł. Stał się żywym trupem żyjącym dla zemsty.  Westchnął. Nie miał już życia w Obozie. Poza nim tym bardziej. Potwory zjadłyby go na śniadanie. Nie mógł na nikogo liczyć. Może gdyby Piper została w Obozie czułby się lepiej. Ona również zmagała się z różnymi problemami. Straciła chłopaka, któremu ze sławy odbiła szajba. Zginęły osoby, które ceniła i szczerze lubiła. Percy zastanawiał się jak teraz dziewczyna się czuje. Tak samo martwił się o Franka, który przeniósł się do Obozu Jupiter i nie miał z nim kontaktu. Słyszał jedynie, że próbował popełnić samobójstwo. Ta wojna nas wykończyła – pomyślał ponuro chłopak. – Nigdy żadne z nas nie będzie takie samo. Z Wielkiej Siódemki  zostały trzy trupy, szalony bóg oraz pogrążeni w traumie pozostali herosi.  A to wszystko dlatego, że urodziliśmy się półbogami.

Percy wstał i otrzepał spodnie z ziemi i trawy.  Skierował się w stronę Obozu, a dokładniej – zbrojowni. Musiał nabyć jakiś inny miecz, bo Orkan oddał bratu. Snując się patrzył na otoczenie. Od wojny z Kronosem przybyło tu tyle nowych domków, tyle obozowiczów. Mimo że była to jego zasługa nikt mu tego nie pamiętał. Zrezygnował z nieśmiertelności dla innych. Tymczasem teraz stał się wyrzutkiem. Herosi się z niego wyśmiewali, jakby nie widząc ile przeszedł, ile stracił. Jedna porażka przyćmiła wszystkie zwycięstwa.  Może półbogowie odziedziczyli tą wadę po swoich boskich rodzicach? Wadę próżności i zbytniego zadufania w sobie. Percy zdał sobie sprawę że nie zauważał tego wcześniej – dopóki nie spotkało to jego. A przecież tyle herosów cierpiało w podobny sposób. Na przykład Luke. Niby wszyscy się tak przejmowali po jego nie udanej misji, ale po kątach słychać było śmiech. Jedynymi osobami, którzy szczerze się o niego martwili byli Annabeth , Grover  i Chejron. Percy nie był zbytnio zaangażowany w tej sprawie, bo dopiero co wtedy przybył do Obozu. Jednak w tych chwilach bardziej rozumiał dlaczego Luke popełnił ten błąd i spoufalił się z Kronosem. Był w takiej sytuacji jak on. Nie miał matki – bo była chora psychicznie, ojciec się nim nie interesował, był obgadywany i wyśmiewany. Percy teraz naprawdę rozumiał jak było mu ciężko. Tak samo wiedział skąd brała się chęć zemsty na bogach…

Chłopak doszedł do zbrojowni. Otworzył drzwi i zajrzał do środka. Było tu pełno żelastwa, ale nie tylko. Można tu było znaleźć również łuki i inne rzeczy wykonane z drewna.  Percy nie wiedział jak się zabrać do szukania.  Tyle tego było… Podszedł i chwycił pierwszy lepszy miecz. Był za długi i za ciężki. Od razu odrzucił go na bok. Szukał dalej. Nic jednak z tego nie wychodziło. Po godzinie miał tylko dość sporą kupkę broni, która mu nie odpowiadała i ani jednego miecza, który choć trochę by pasował. Westchnął sfrustrowany. Wstał i stwierdził, że traci tylko czas. Gdy zbierał się do wyjścia mignęło mu coś małego i złotego. Miał przeczucie, że to to czego szuka. Przedmiot leżał pod stertą broni, dlatego też nie tracąc czasu, chłopak kucnął i zaczął przekładać niepotrzebne żelastwo na bok. Po chwili jego oczom ukazał się złoty medalion. Zafascynowany Percy podniósł go do góry, trzymając za wisiorek. Na medalionie przedstawiony był gryf w kole, a pod nim znajdował się bicz. Był otwierany, tak jakby w środku miało być miejsce na zdjęcie. Percy z ciekawości otworzył go, ale ten zniknął, a zamiast niego w dłoni Percy’ego pojawił się idealnie wyważony miecz z niebiańskiego spiżu. Był… piękny, ale przerażający. Na  trzonie miecza ukazany był człowiek  z otaczającym go gryfem. Ów mitologiczny zwierz połykał głowę mężczyzny. Reszta trzonu ozdobiona była kołami i gałęziami jabłoni. Jelec miecza był owinięty złotym biczem.  Głownia była prosta, bez niepotrzebnych zdobień. Percy zauważył mały przycisk ukryty pod biczem. Było na tyle miejsca by wsunąć palec i go nacisnąć. Chłopak zrobił to i natychmiast zamiast miecza trzymał z powrotem medalion. Chłopak zarzucił go sobie na szyje i zadowolony wyszedł ze zbrojowni.

Gdy tylko zamknął drzwi, zauważył jakiegoś chłopaka pędzącego w jego stronę. Na oko miał 12 lat. Był brunetem o zielonych oczach. Percy kojarzył go jedynie z widzenia.

- Chejron… - zaczął zdyszany chłopak. – Cię wzywa beks...

Syn Posejdona obrzucił chłopaka złowrogim spojrzeniem.

- Eee… To znaczy Percy  - powiedział zmieszany chłopak.

Percy nie zamierzał zawracać sobie głowy jakimś bachorem. Ominął go i szybkim krokiem skierował się w stronę Wielkiego Domu . Zastanawiał się czego centaur może od niego chcieć. W sumie Pery też miał do niego sprawę. Musi prosi o zwolnienie z Obozu, aby mógł odszukać Nica. W sumie mógłby się wykraść – samo wyjście stanowiło najmniejszy problem. Gdzie Nica szukać? – w tym miejscu był pies pogrzebany. Syn Hadesa mógł być wszędzie. Jednak Percy wiedział, że kiedyś go dopadnie. Musi. Percy popatrzył w dal. Krótki odcinek dzielił go od celu. Chłopak źle się czuł w Obozie. Wszędzie słychać było śmiechy. Widział dzieciaki galopujące na koniach lub latające na pegazach. Jeszcze inne walczyły na miecze jakby to była zabawa. Przytłaczała go myśl, że niektórzy z nich marzą o misjach. Przecież to nie zabawa! W każdej chwili mogło któreś z nich zginąć! Ale młodzi nie zdawalisobie z tego sprawy. Dotarł do Wielkiego Domu. Przekroczył próg i zobaczył zniecierpliwionego Chejrona.

- Percy jesteś wreszcie – zaczął jednym tchem.- Wezwałem Cię tu bo… - przerwał i zrobił wielkie oczy. – Co ty masz na szyi?!

Przerażony centaur podszedł do Percy’ego i chwycił medalion bacznie mu się przyglądając.

- Jak… To niemożliwe… Ty? – jąkał się Chejron a następnie powiedział poważnie – Otwórz go!

Percy nie za bardzo wiedział o co chodzi, ale przestraszyło go zachowanie centaura, więc natychmiast spełnił wydany rozkaz. Otworzył medalion i w jego ręce natychmiast pojawił się miecz. Percy parę razy przekręcił dłoń by centaur mógł go obejrzeć ze wszystkich storn. Przerażenie w oczach opiekuna Obozu było ogromne. Chłopak również poczuł strach. Magiczne przedmioty nie zawsze były dobra. Ba, w większej części były złe. Na karku poczuł kropelki potu.

- Na Zeusa! – krzyknął Chejron. – Czy ty wiesz co trzymasz w ręce?

- Miecz? – odparł głupawo Percy.

- Tak, tak, ale jaki miecz… To jest  εκδικητής – Mściciel. Miecz ten podsyła Nemezis człowiekowi, który żyje jedynie pragnieniem zemsty. – Chejron patrzył z obrzydzeniem na chłopaka.

- Nie słyszałem takiego mitu – powiedział zdumiony Percy.

- To całkiem nowa historia… Taki mit nie istnieje.

Percy zauważył wzrok Chejrona. Poczuł się źle. Jakby zawiódł centaura. Ale z drugiej strony, co on dla niego zrobił? Czy interweniował jak wszyscy obozowicze się z niego śmiali? Nie. Poza tym Percy uważał, że ma prawo pragnąć śmierci Nica. W końcu ten zabił całą jego rodzinę...

- Po coś mnie wołałeś? – rzekł Percy.

Centaur potrząsnął głową. Chłopak przerwał mu jakiś ważny proces myślowy.

- A, tak…  Łowczynie mają do Ciebie sprawę i połączyły się przez iryfon ze mną, abym wydał zgodę na.. A zresztą idź, same Ci powiedzą, bo ja sam nie wiem o co chodzi. Mówiły, że to sprawa do Ciebie i tylko Ciebie.

Chejron wskazał mu miejsce połączenia. Percy zobaczył Łowczynie. Znał ją. Była jedną z tych, które przeprowadzały sekcje zwłok jego opiekunów. Centaur zostawił ich sam.

- Witaj Percy – rzekła nieśmiało.

- Dzień dobry – powiedział ponuro, gdyż powróciły smutne wspomnienia.

- Artemida kazała Ci przekazać, że zezwoli na polowanie. Za nawową moją i Łowczyń, które widziały twoich opiekunów. Chejron Cię wypuści z Obozu. Decyzja należy do Ciebie. Zgadzasz się? – powiedziała szybko dziewczyna.

Percy nie wiedział o co chodzi.

- Co? Jakie polowanie? – spytał zdumiony.

Łowczyni zmarszczyła brwi.

- To ty nie wiesz? Polowałyśmy na tych, którym udało się uniknąć śmierci lub kary. Tych, którzy byli po stronie Gai. Już wiesz o co chodzi? Nie zabiłyśmy go. Postanowiłyśmy oddać go w twoje ręce, abyś wymierzył karę. Artemida na wyznaczonym terenie zorganizuje polowanie. To co?

Percy już wiedział o czym dziewczyna mówi. Uśmiechnął się usatysfakcjonowany.

- Oczywiście, że się zgadzam.

Nico nadchodzę – pomyślał i szyderczo się uśmiechnął.