Rozdział 11 cz. 1

Przepraszam za przerwę w dodawaniu rozdziałów, ale byłam ostatnio zajęta i nie miałam czasu żeby pisać. Jeśli chodzi o rozdział - według mnie beznadziejny :c. Tak jakoś mi się wydaje, że nie wyszedł tak, jak wyjść powinien. Jest nudny, mało akcji. Dodatkowo to tylko część pierwsza - na drugą poczekacie sporo czasu, bo nie jestem w stanie napisać pewnego małego, acz ważnego szczegółu :/ . No dobra to zapraszam do czytania. Proszę o komentarze.

   Percy patrzył na dziewczynę.  Ubrana była w ciemne dżinsy i biały podkoszulek z logo Guns n’ Roses. Posiadała także pasek, przy którym przypięty był groźnie wyglądający, ogromny nóż. Chłopak zastanawiał się przez chwilę ile osób zabiła tą bronią. Szybko jednak odłożył te myśli na bok skupiając się nad tym by do krwawej kolekcji ofiar tego noża nie dołączyło dwóch herosów stojących naprzeciw dziewczyny. Przygotował się do ewentualnej obrony. Rozważał jak uratować siebie i Nica. Szczególnie, że dziewczyna miała przewagę - posiadała łuk. Mogła powystrzelać ich jak kaczki.

- Czego chcesz? – warknął próbując przedłużyć czas na obmyślenie sensownego planu.

- Przecież mówię – pomogę wam – powiedziała zirytowana dziewczyna.

Percy popatrzył na nią wnikliwie. Nie wiedział o co jej chodzi. Po co miałaby im pomagać? Cały czas trzymał miecz w pogotowiu.

- Jakbym chciała już dawno byście nie żyli – dziewczyna wywróciła oczami. – Weź nie rób z siebie idioty Perseuszu. Widzę, że najchętniej położyłbyś mnie trupem. Nie masz szans. Zastrzelę Cię nim zdołasz zrobić dwa kroki w moim kierunku.  Możesz mi zaufać i wyjść z tego bagna, albo ponieść szybką śmierć.

Miała racje i syn Posejdona dobrze o tym wiedział.  

- Dlaczego mówisz, że chcesz nam pomóc? - spytał podejrzliwie.

- Słyszałam całą waszą rozmowę – wypaliła dziewczyna. – Ja wiedziałam o planie bogów już wcześniej. Nie podobało mi się to, że macie zginąć. A poza tym… Z tego co wywnioskowałam chcecie obalić tych światem rządzących światem, prawda? Dla nie to na rękę. Nie lubię Artemidy. Nawet nie jestem łowczynią…

- Że co? – powiedzieli równocześnie zdziwieni chłopcy.

Jak to nie była łowczynią? To co ona w takim razie robiła  obozie? – nasuwające się na myśl pytania tylko bardziej rozproszyły Percy’ego.  

- A no tak… - westchnęła dziewczyna. – Jestem na okresie próbnym i nie powiem żebym żałowała decyzji, że od razu się nie zdecydowałam zostać łowczynią. Odeszłabym już dawno, ale… Nie mogę zostawić paru moich przyjaciółek… One… Jakby to powiedzieć… - Zniżyła głos do szeptu  -Zakochały się.

- ŻE CO?! – znów powiedzieli jeszcze bardziej zdziwieni chłopcy.

Percy nie wiedział co powiedzieć. Zakochane łowczynie? Śmiech na sali! Przecież one nie mogły być zakochane…

- Wiem, do jakich wniosków doszliście – dziewczyna świdrowała ich oczami, tak jakby próbowała co najmniej czytać im w myślach. – Artemida je zabije jak się dowie.  Ja nie mogę do tego dopuścić. Po setkach lat każdy ma prawo do odrobiny miłości, czyż nie? Ja widzę ich przerażenie kiedy muszą się stawiać przed Artemidą. Patrzę jak są szczęśliwe gdy wracają z potajemnej randki z ukochanym. Nie chce by musiały żyć w wiecznej niewoli… Nie wszystkie oczywiście tak postępują. Niektóre dalej są wierne Artemidzie. Dlatego każda z tych, które poznały smak miłości, musi uważać również na swoje przyjaciółki, bo wie, że ktoś może donieść bogini. Nie jest to łatwe życie…

Percy średnio wierzył dziewczynie. Jakoś nie wyobrażał sobie uciekających na randki łowczyń. To było… Nienormalne.  Ale nie mógł zrobić nic innego jak jej zaufać. Nawet jakby pokonał ją w starciu, nigdy nie wydostałby się poza barierę. Percy wiedział, że musi zaryzykować.

- No dobrze… Czyli przeprowadzisz nas przez barierę? – spytał niepewnie chłopak.

Zauważył, że Nico patrzy się na niego pytająco. Percy spodziewał się, że i on nie ufa dziewczynie. Starał się nie zwracać uwagi, że jego tymczasowy wspólnik podziela wątpliwości wobec służki Artemidy, bo to jedynie go rozpraszało. Musiał być skupiony tylko i wyłącznie na dziewczynie.

Skinęła głową  odpowiadając na pytanie Percy’ego.

- Chodźcie za mną – odwróciła się i zniknęła w zaroślach.

Percy zerknął na Nica i wzruszył ramionami. Widział, że syn Hadesa nie był zachwycony rozwojem wydarzeń. Ten tylko westchnął i ruszył z miejsca. Niestety nie zrobił nawet dwóch kroków, gdy jak długi leżał na ziemi. Percy zrozumiał, że nie doszedł jeszcze do siebie. Ciągle męczyły go wątpliwości dotyczące Nica jednak skłony był mu uwierzyć biorąc pod uwagę fakt, że sam doświadczył podobnej sytuacji jeśli chodzi o opętanie. Zresztą dziewczyna, o dziwo, potwierdziła plan bogów.  Percy podszedł i pomógł chłopakowi wstać. Ten opał się o niego, krzywiąc się z bólu. Syn Posejdona podtrzymywał go i ruszyli za dziewczyną. Pery odgarnął ręką krzaki i przedarł się do mniej zarośniętej części lasu. Dziewczyna opierała się o drzewo. Na jej twarzy malowała się frustracja i zniecierpliwienie.

- Wolniej się nie da? – wykrzywiła usta w grymasie niezadowolenia.

- Jakbyś nie widziała mamy rannego – stwierdził Percy, patrząc wymownie na syna Hadesa, wkurzony jej zachowaniem.

- Przepraszam, ale nie dam rady iść szybciej – skrzywił się Nico, wyraźnie odczuwając ból. – Ambrozja jeszcze nie poradziła sobie z obrażeniami wewnętrznymi, ale z każdą minutą jest coraz lepiej. Niestety na razie nie jestem w stanie poruszać się w takim tempie jak wy.

Dziewczyna zerknęła w jego kierunku, a wyraz jej twarzy złagodniał. Skinęła głową i dał znak aby ruszać dalej. Obróciła się na pięcie i poszła przodem. Jednak zdeterminowany Percy, nadal podtrzymując Nica, po chwili ją dogonił.

- Mam jeszcze jedno pytanie - dlaczego zdecydowałaś się pójść za nami? Przecież nie wiedziałaś, że chcemy stworzyć rebelie przeciw bogom, czyż nie?

Dziewczyna zarumieniła się.

- Nie Twój interes! Pomagam wam, prawda? Ciesz się, że to robię i nie zadawaj zbędnych pytań!

- Ale… - zaczął Percy.

- Nie ma żadnego ale! – przerwała mu ostro i z całą stanowczością dziewczyna. - Powiedzmy, że coś mnie tknęło. Nie chciałam pomóc bogom w spełnieniu ich perfidnego planu. 

- A skąd znałaś plan? – tym razem podchwytliwe pytanie padło ze strony Nico.

Dziewczyna zmarszczyła brwi i po chwili udzieliła odpowiedzi:

-  Mimo że, jak wam już mówiłam, jestem na okresie próbnym i w sumie teraz robię za popychadło Artemidy, to bogini nie zauważyła jednego – że ja mam zawsze oczy i uszy szeroko otwarte. Wiem o wiele więcej niż powinnam.

Potem szli już w milczeniu. Dziewczyna zajęła się własnymi myślami, a Percy nie szczególnie miał ochotę z nią rozmawiać. Nico zresztą też. Samo to, że szedł było dla niego wykańczające. Mieli do przejścia niecały kilometr. Percy nie wiedział co będzie dalej. Jeśli dziewczyna ich oszukała padną trupem na miejscu - to było pewne. Natomiast jeśli nie… Będą musieli z Nickiem jak najszybciej opuścić te tereny. Nie chciał mieć na głowie stada rozwścieczonych łowczyń z Artemidą na czele. Coś czuł, że nie uda im się jednak tego uniknąć. Jeśli plan bogów naprawdę istniał to Artemida zrobi wszystko byleby tylko naprawić swój błąd. Syn Posejdona martwił się co będzie po ich ucieczce. A jeśli pomysł Nica nie wypali? – pesymistyczne myśli krążyły w jego umyśle. Percy był zmęczony – psychicznie jak i fizycznie. Po bieganiu za Nickiem podczas polowania, jak i teraz gdy go niósł, był wykończony. Natomiast jeśli chodzi o jego psychikę – najpierw wojna z Kronosem, potem uprowadzenie przez Herę i poznawanie całkiem nowego świata w Obozie Jupiter, następnie wojna z Gają i wszystkie okropne wydarzenia, które go wtedy spotkały. Każdy normalny człowiek trafiłby po czymś takim do psychiatryka z silnymi zaburzeniami w układzie nerwowym. Ale Percy nie był normalny. Był herosem. Skrzywił się na tę myśl. Wolałby być kimś innym. Mieć szczęśliwą rodzinę, żyjących przyjaciół. Westchnął. Zauważył, że przygląda mu się Nico. Na twarzy syna Hadesa również malowało się zmęczenie, ale z domieszką czegoś jeszcze. Po chwili syn Posejdona rozpoznał, że to cierpienie spowodowane bólem. Odwrócił wzrok, przeklinając swoją żądze zemsty.  Percy wstydził się tego jak się zachował. Nie umiał sobie samemu tego wytłumaczyć. Torturowanie nigdy nie było w jego stylu.  

Po chwili spostrzegli barierę. Lśniła na niebiesko.  Percy spojrzał na Nica. Syn Hadesa również odwrócił do niego wzrok. Chwila prawdy – albo zginą, albo uciekną stwarzając szanse na polepszenie życia dla wszystkich herosów. Ostrożnie podeszli do bariery. Dziewczyna została w tyle. Syn Posejdona spróbował przez nią przejść. Nie był jednak w stanie.  Spojrzał wymownie na dziewczynie. Ta lewą dłonią sięgnęła do prawej ręki, na której było pewne urządzenie. Syn Posejdona nie widział jak wygląda. Stał za daleko. Nacisnęła je  i gestem dłoni kazała Percy’emu spróbować raz jeszcze. Bariera nie stawiała oporu. Chłopcy spokojnie przez nią przeszli. Byli nieco zdziwieni – w sumie to bardziej wierzyli, że dziewczyna ich zdradzi. A jednak…

- Nie dziękujcie – powiedziała wykrzywiając twarz w dość nieprzyjemnym grymasie.

Percy zrozumiał, że popełnili gafę – nie dość, że gapili się na nią zdziwieni, doszukując się podstępu , to jeszcze nie wyrazili swojej wdzięczności.  Syn Posejdona, postanawiając naprawić błąd, skłonił się i rzekł:

- Przepraszamy, że Ci nie wierzyliśmy. Jednak nie znamy Cię i nie wiedzieliśmy dokładnie jakie masz intencje. Zdajesz sobie sprawę jak czuliśmy się w takiej sytuacji. Poszliśmy za Tobą jedynie z tego powodu, że samemu nie dalibyśmy rady przekroczyć bariery. Cóż… Dziękujemy.

 - Polecam się na przyszłość – parsknęła i odwróciła się kierując się w stronę obozu.

- Nie idziesz z nami? – spytał niepewnie Nico.

Przystanęła. Odwróciła się przez ramię i uśmiechnęła się.

- Nie mogę. Muszę pilnować moich przyjaciółek – staram się je kryć.

- A czy ta przysięga nie działa tak, że spotykasz się z facetem i – puff – nie żyjesz? – spytał Percy marszcząc brwi.

- Nie, ta przysięga działa na zasadzie – jak Cię Artemida przyłapię to leżysz trupem. Tak więc – czego bogini nie widzi to ją nie zaboli – a raczej Ciebie – dziewczyna wzruszyła ramionami.  

- Aha – mruknął syn Posejdona.

Dziewczyna z powrotem zaczęła się oddalać. Percy i Nico też odwrócili się i poszli w swoją stronę. Dopiero po chwili syn Posejdona zorientował się, że nie wie nawet jak dziewczyna miała na imię. Odwrócił się, lecz nie dostrzegł już jej. Skryła się pomiędzy krzakami i drzewami wędrując przez las do obozu. Percy był je wdzięczny za wszystko co da nich zrobiła. Jednak nie mógł odgonić od siebie myśli, że miała całkiem inny powód, dla którego im pomogła. Tylko na razie jeszcze go nie znał…