Rozdział 10

Rozdział 10 miał być dopiero za jakiś tydzień. Półtorej tygodnia. Ale przyszedł Pan Wen i pomieszał mi plany :P . Nie wiem czy się cieszycie czy nie, ale napisałam go już na teraz. 

Radosna przykro mi, ale nie zrobiłam tego co chciałaś - mam nadzieje, że się nie obrazisz, ale tak miałam w planach od samego rozpoczęcia historii zrobić to co zrobiłam.

Rozdział dedykuje wszystkim którzy do tej pory komentowali: Radosnej, Viktori W. , Rainbow, Julie Jackson, Dziecku Magii, Pheronike, Edzi i Anonimowi. Wszystkim wam dziękuje - to wy sprawiacie, że piszę!

Proszę każdego kto czyta ten tekst - niech napisze w komentarz, niech pozostawi ślad po sobie, bo mnie to naprawdę motywuje! 

Zapraszam do czytania :) .

Percy zatrzymał miecz w połowie drogi od Nica. Coś w nim pękło. Uświadomił sobie, że wcale nie jest lepszy od syna Hadesa. Też go torturował, tak jak on zrobił to z jego opiekunami. A poza tym jakby się zastanowić panowały nad nim jego emocje, a nie rozum. Atena go przed tym ostrzegała. A co jak co była boginią mądrości. Wkurzyło go tylko stwierdzenie, że Nico uznawał się za niewinnego. W sumie nie rozumiał tego. Przecież to on zamordował Annabeth, jego matkę i ojczyma. Stanął po stronie Gai. Pamiętał jednak ich ostatnie spotkanie i słowa chłopaka:  „Mam tylko nadzieje, że jednak postanowisz mnie wysłuchać. Być może zmieni to trochę twoją teraźniejszą sytuacje. Powinieneś chcieć się dowiedzieć wszystkiego nim umrę, prawda? Potem już możesz nie mieć okazji…”. Percy wiedział, że byłby głupcem nie wysłuchawszy go jeśli wiedział coś co mogło zaważyć na jego przyszłości. Popatrzył więc na zakrwawionego chłopaka. Wcześniej nie miał dla niego litości, ale teraz… Nie wiedział co się stało, ale zrobiło mu się go żal. Miał mieszane uczucia. Coś mu mówiło „zabij go”, ale jego druga strona kazała mu wysłuchać Nica. Wreszcie postanowił sprawdzić co chłopak mu ma do powiedzenia.

- Jesteś niewinny , tak? To kto zamordował moich najbliższych, co? Wyimaginowany chłopak podobny do Ciebie, hmmm? –warknął. Nawet jeśli postanowił go wysłuchać to i tak nie znaczy, że musi być miły.

- Ja – Nico odparł żałośnie.

W Percym minęła chęć wysłuchania chłopaka. Znów chciał go jedynie ukatrupić…

***

Nico przeraził się znów widząc furie w oczach chłopaka. Przez chwile dostrzegł dawnego Percy’ego, takiego jakiego znał. Teraz znów nadeszła ta jego „druga osoba”, bestia, która kazała mu zabić Nica. Syn Hadesa wiedział, że postąpił nierozważnie przyznając się tak prosto z mostu do winy. Musiał to naprawić o ile nie chciał przypłacić tego życiem.

- Poczekaj! Zanim mnie zabijesz –wysłuchaj mnie. Jestem niewinny, moim że to ja zabiłem – szybko powiedział Nico i skrzywił się z wysiłku, który spowodowany był mówieniem w jego stanie.

Percy zmarszczył brwi. Widać było, że myśli co zrobić. Zmagał się z chęcią natychmiastowego zabicia Nica, a wysłuchaniem go. Syn Hadesa dobrze o tym wiedział. Czekał z nadzieją na to, że zostanie mu okazana litość. Wreszcie Percy rzekł:

- Gadaj!

Nico odetchnął z ulgą. Teraz tylko musiał zmierzyć się opowiadaniem tej całej historii w takim stanie w jakim był.

- Nie miałbyś ambrozji? – zapytał tym samym przeciągając strunę. 

- A po co Ci? Miałeś wyjaśnić o co Ci chodzi! Gadaj, albo pozbawię Cię łba! – warknął Percy.

- Mogę nie do żyć jej końca… - mruknął Nico.

Percy wywrócił oczami i sięgnął do kieszeni. Po chwili Nico zauważył, że wyjmuje paczuszkę. Syn Posejdona podał mu ją. Nico szybko otworzył opakowanko i zobaczył dość sporą ilość ambrozji. Zjadł tyle ile mu było trzeba żeby móc mówić i oddał resztę Percy’emu chowając jednak dla bezpieczeństwa odpowiedni zapas jakby nie udało mu się przekonać syna Posejdona. Na chwile zamknął oczy. Czuł jak odzyskuje siły. Przywołał przytłaczające go wspomnienia, tak by nie pominąć żadnego wątku w historii, którą chciał opowiedzieć Percy’emu.

Nico siedział na skalnej półce wyjmując cieplutkiego hamburgera zakupionego w McDonald’s w niedalekim miasteczku. Łapczywie pochłaniał fastfood’a wdychając jego woń, wręcz narkotyzując się nią. Nico stawiał, że każdy jest od czegoś uzależniony, ma do czegoś słabość. W jego przypadku były to przekąski spod żółtego M.  Nie mógł nic na to poradzić. Były pyszne. Gdy skończył hamburgera spojrzał z nadzieją na paczuszkę, w którą zapakowywali żarcie na wynos. Była jednak pusta.  Nico westchnął. Był spłukany i nie miał za co dokupić dużych frytek. Życie jednak jest ciężkie – pomyślał.                Nico zsunął się ze skalnej półki i zeskoczył na ziemie. Jego celem było odnalezienie załogi Argo. Chciał im pomóc w przygotowaniach do bitwy .Chciał być blisko Percy’ego. Myślał, że może uda mu się go w sobie rozkochać, mimo że starał się odsuwać od siebie takie fantazje. Nawet jeśli nie, to chciał by był szczęśliwy i bezpieczny. Zależało mu na tym bardziej niż na własnym życiu. Szedł górzystym terenem, pełnym jaskiń. Gdzieś w okolicy całkiem niedawno widziano statek. Poszukiwał go już od wielu dni.                                                                                                                                                                                                     W pewnym momencie wydało mu się, że coś usłyszał. Przystanął i wsłuchał się w otoczenie. Jednak słychać było tylko śpiew ptaków i szelest traw. Dopiero po krótkiej chwili usłyszał czyjś głos. Wołał „ratunku!”. Nico był przerażony. Ale nie dlatego, że ktoś woła o pomoc tylko dlatego, że ten głos należał do Percy’ego…                                                                                                                                                                        Po chwili biegł w kierunku, z którego dobiegał dźwięk. Zorientował się, że Percy musi być w jaskini.  Stamtąd właśnie dochodził odgłos. Nico popędził przez nią jak najszybciej się da. Biegł przez dość długi tunel. Nic nie widział, ale nie zwracał na to uwagi. Liczył się tylko głos Percy’ego. Zdyszany Nico zauważył światło na końcu tunelu.  Podszedł do niego szybko, ale tak by nie narobić hałasu. Dotarł do jakiejś komnaty. Przykucnął. Widział wszystko dość wyraźnie bo tunel wychodził około trzech metrów nad podłożem groty. Dostrzegł Percy’ego w otoczeniu trzech cyklopów. Z tego co słyszał grozili mu. Zsunął się szybko z tunelu do groty, zeskakując na jej podłoże. Pochwycił swój miecz i natychmiast ruszył na ratunek synowi Posejdona. Jednak coś było nie tak. Nagle ziemia zaczęła się trząść, a po chwili Percy i potwory zniknęli. Po prostu rozpłynęli się w powietrzu. Nico patrzył zdezorientowany po jaskini. Ziemia nadal się delikatnie trzęsła.

- Witaj synu Hadesa – usłyszał przerażający głos. – Jesteś nieostrożny. Zbyt bardzo troszczysz się o tych, których kochasz. Zbyt bardzo próbujesz ich chronić. Po stracie siostry nie jest Ci łatwo pozwolić by ktoś podzielił jej los, prawda? Tym razem ta cecha zgubiła Cię. Chciałeś chronić kogoś kogo kochasz, ale nie umiałeś uchronić sam siebie. Jesteś głupem Nico di Angelo. Do tego słabym głupcem. Lecz ja sprawie byś stał się inny. Silniejszy. 

Nico cofną się z przerażenia. Gaja! – jego umysł nie mógł, albo po prostu nie chciał zarejestrować myśli w jakim znalazł się niebezpieczeństwie. Chłopak nie wierzył, że tak bezmyślnie wpakował się w jej łapy.

- Ja nie potrzebuje być silniejszy, nie chce byś mi pomagała! Ja chce Cię zniszczyć! – chciał by zabrzmiało to pewnie, ale nie mógł powstrzymać drżenia głosu. Cofnął się jeszcze o parę kroków.

- Wiedziałam, że nie będziesz chciał przyjąć mojej nauki, tego jakże cennego daru bez odrobiny przymusu – lodowaty ton głosu Gai wypełnił całe pomieszczenie. – Mam przyjaciela, który chętnie pomoże mnie jak i Tobie. Wreszcie staniesz się przydatny!

Gaja znikła. Ziemia przestała drżeć, a Nico nie wyczuwał już jej obecności, która przed sekundą była tak namacalna. Nico obejrzał się dookoła w poszukiwaniu „przyjaciela” Gai. Nie widział jednak nikogo. Cały czas ostrożny powoli skierował się do wyjścia z jaskini. Nagle coś się stało. Nie mógł panować nad ciałem! Chciał iść w przeciwną stronę tymczasem nogi pokierowały go zupełnie gdzie indziej! Nagle usłyszał swój własny głos. Nie mając nad nim kontroli usłyszał jak mówi:

- Witaj Nico di Angelo. Jestem ejdolonem i muszę Ci powiedzieć, że masz bardzo wygodne ciało. Coś czuję, że razem się będziemy świetnie bawić. Na początek wspólnej rozrywki: dzięki Twojemu umysłowi dowiedziałem się gdzie mieszkają rodzice Percy’ego, twojego kochasia. Gaja poprosiła byśmy i z nimi się nieco pobawili! Będzie fajnie zobaczysz!

Przerażony Nico nie mógł nic zrobić. Chciał powstrzymać demona jednak nie miał władzy nad swoim ciałem. Mógł zrobić tylko jedno – bezczynnie czekać, aż ktoś zrozumie, że jest opętany. Gdy jego ciało ruszyło Nico modlił się aby duch nic nie zrobił rodzicom Percy’ego. Wiedział, że syn Posejdona nigdy by mu tego nie wybaczył…

Nico zmierzył się z tym wspomnieniem. Zobaczywszy wyczekiwanie Percy’ego zaczął swoją opowieść…

***

Gdy Nico zakończył Percy borykał się z wieloma wątpliwościami. Czy Nico kłamie czy mówi prawdę? Czy to wina demona czy jego? Percy nie chciał zabić niewinnego, ale jeśli syn Hadesa był faktycznie mordercą nie chciał go też puścić wolno.

- Potem wiesz już co się stało – wypalił nagle Nico. – Nie kontrolując swojego ciała zniszczyłem Ci życie.

- Powinieneś być rozważniejszy – powiedział chłodno Percy.

- Sam za dużo w życiu straciłem. A poza tym… Ty nigdy nie zrozumiesz jakie to uczucie gdy widzisz, że niszczysz życie osobie, którą bardzo cenisz. Nigdy nie zrozumiesz jaki ból sprawia zabijanie i katowanie osoby, która nic złego Ci nie zrobiła, gdy musisz patrzyć na jej cierpienie choć wcale tego nie chcesz. Nie wiesz jak to jest – odparł gorzko Nico ze łzami w oczach.

Percy kompletnie stracił rezon. Albo Nico jest bardzo dobrym aktorem, albo faktycznie mówi prawdę. Poza tym wiedział jak się czuje. Pamiętał jak próbował uśmierci Jasona gdy jeden z demonów opętał jego ciało. Nie chciał tego robić, ale został zmuszony. Nie był w stanie wtedy nad sobą zapanować.

- Poza tym powiedz jaki mogłem mieć cel w uśmiercaniu Twoich rodziców? Żaden. Za Annabeth nie przepadałem, fakt, ale walczyliśmy po jednak stronie! Przeciwko Gai! Nie miałem żadnego motywu do ich zamordowania – w szczególności z takim okrucieństwem! Percy Ciebie również cenie i ty o tym wiesz – po co w takim razie miałbym niszczyć Ci życie? – pytał zacięcie Nico.

Percy skinął głową. Syn Hadesa miał racje. Nie miał żadnego powodu, by zrobić to co zrobił. Był coraz bardziej przekonany o jego niewinności.

- Co z tym ejdolonem?

- Nie żyje – odparł Nico. – Po śmierci Gai próbował zwiać, ale go tak łatwo nie wypuściłem. Zabiłem go za to co musiałem przejść.

- Dobrze zrobiłeś – powiedział zadowolony Percy.

- Wiem – nienawiść w głosie Nica zaskoczyła Percy’ego. Chociaż w sumie rozumiał go. Ejdolon również i jemu zniszczył życie. Odebrał zaufanie wszystkich, których znał. Percy po chwili uświadomił sobie jeszcze jeden fakt. Zmarszczył brwi i spytał:

- A bogowie? Czemu oni nic nie widzą o tym, że jesteś nie winny?

- W tym sęk,  że wiedzą – powiedział gorzko Nico. – Poszedłem po wojnie do mojego ojca. On wiedział, że jestem niewinny. Stwierdził, że przyniosłem mu wstyd i nigdy mnie nie będzie uważał za swojego syna. Miał gdzieś, że będę musiał zginąć za nic. Obchodziła go jedynie własna duma. Inni bogowie też wiedzieli, że nie chciałem popełnić tych zbrodni. Co więcej – nawet pomogli mi mordować! Wiedzieli, że chcę uprowadzić Twoich rodziców. Twój tato również. Stwierdził jedynie, że Twoja matka to dziwka, która woli spotykać się ze śmiertelnikami niż z bogiem. Pozwolili mi ich zabić, mimo że mogli mnie powstrzymać! Gdy zabiłem Annabeth, a potem gdy zasłabłeś podczas bitwy w ich głowach powstał całkiem sprytny plan. Podsłuchiwałem rozmowy pomniejszych bóstw, które nawijały o tym, że Olimpijczycy chcą się pozbyć dzieci Wielkiej Trójki. Ja miałem zginąć z Twoich rąk. Hades by się nie sprzeciwił, bo inne bóstwa na czele z Zeusem, który nie ma już dzieci półbogów, tak go zakręciły i tak go przeze mnie wyśmiały, że on sam chciałby mnie najchętniej zabić.  Z Twoim ojcem zrobili to samo. Gdybym ja teraz zginął oskarżyli by Cię, że zabiłeś niewinnego niczemu herosa. Hades miał być pokierowany tak, aby jego duma kazała mu zemścić się za syna. Bogowie by się już o to postarali. Zażądał by Twojego życia. Artemida umyłaby ręce - powiedziała by, że nigdy nie organizowała żadnego polowania. I skończyłoby się tak, że oboje bylibyśmy trupami.

- A co z Anthonym? – spytał zezłoszczony na bogów Percy. Po chwili dodał – To mój brat, jakbyś nie wiedział.

- Wiem, wiem – odparł Nico. – I z nim by sobie poradzili. Oskarżyliby go pewnie, że razem z tobą chciał mnie zabić, bo chcieliście być jedynymi dziećmi Wielkiej Trójki lub wymyśliliby coś równie absurdalnego.

- Na Zeusa – szepnął Percy. Czyli wszystko to było ukartowane. A przez kogo? Przez tych, którym tak długo ratował tyłki! Percy był wściekły. Wcześniej kierował złość na niewłaściwą osobę. Winni byli bogowie. To przez nich miał zawalone całe życie. A dlaczego? Bo był cholernym herosem!

- Percy – szepnął jakby nagle przestraszony, że ktoś ich podsłucha Nico. – Jest jeszcze jedna sprawa. Ja nie chce już żyć ciągle ukrywając się. Chcę żyć jak normalny człowiek. Mam dość bycia herosem. Dość potworów, a przede wszystkim dość…  bogów. Ja… Ja znalazłem sposób na ich zniszczenie.

Percy zmarszczył brwi. Sposób na zniszczenie nieśmiertelnych? Brzmiało to dość absurdalnie, nie mówiąc, że musiało to być bardzo niebezpieczne. Ale w tym momencie zgadzał się z synem Hadesa. On też nie chciał żyć tak jak heros. Miał dość dwulicowych, podstępnych, wykorzystujących go bogów. Chciał im wreszcie pokazać, że nie jest zabawką. Pokazać, że umie im się postawić. A przede wszystkim, że nie są niezniszczalni.

- Mów – odparł szybko, chcąc się dowiedzieć jaki pomysł ma Nico.

- Nie teraz. Na razie musimy się stąd wydostać – Nico wstał z ziemi i otrzepał ubranie ze ściółki.

Ambrozja podziałała – pomyślał Percy. Syn Posejdona nie wiedzieć skąd ufał Nickowi. Jego historia była wiarygodna. Była też przerażająca. Teraz gdy wysłuchał go nie żałował decyzji. Czuł, że chłopak był niewinny i cieszył się, że nie ma go na sumieniu. Teraz czas rozprawić się z prawdziwymi złoczyńcami – pomyślał Percy.

- Masz rację musimy się stąd wydostać. Tylko, że jest mały problem. Otacza nas bariera –powiedział z przerażeniem Percy.

Syn Posejdona wiedział, że prędzej czy później Artemida wyśle kogoś by się z nimi rozprawił. Na pewno brała udział w spisku bogów skoro zgodziła się na polowanie. Potem na naradzie bogów powie, że on i Nico zamordowali się sami nawzajem. A bogowie z uśmiechem na twarzach przyznaj im racje.

- Cholera -  szepnął Nico dochodząc do tych samych wniosków co Percy.

- Ja wam pomogę – odwrócili się słysząc czyjś głos.

Po chwili Percy rozpoznał dziewczynę, która wyłoniła się z krzaków, w których podsłuchiwała rozmowę jego z Nickiem. Była to łowczyni, z którą rozmawiał przez iryfon…