Rozdział 14

Cześć i czołem! Wracam z rozdziałem 14... Nie wiem jak mi wyszedł, ale starałam się. Zajmuję się jeszcze moim drugim blogiem, który założyłam przedwczoraj, o tematyce HP i dlatego ten rozdział może być nieco gorzej napisany, bo rozmyślam nad akcją tamtego. Mam nadzieje, że jednak spodoba się wam... Miłego czytania! :)

Stworzyciel świata okazał się być naprawdę przystojnym mężczyzną.  Był młody, wysoki i umięśniony. Typowy facet, na którego poleciałyby wszystkie kobiety. Surowe rysy nadawały mu męskości.  Miał kwadratową szczękę i ładne kości policzkowe. Czarne włosy zaczesał do tyłu i nie sterczał mu ani jeden kosmyk. Być może używał jakiegoś boskiego lakieru? Ciekawe jaką by miał nazwę. Ulizana Próżnia? Ale wracając do jego wyglądu: duże oczy zasłonięte były przez długie rzęsy. Jego tęczówki miały niesamowitą, granatową, wręcz czarną barwę. Wydawały się być hipnotyzujące. Wydatne usta wykrzywione były w nieznacznym uśmiechu. Mimo tego wydawał się być poważny. Ubrany był w czarne, wąskie spodnie i jedwabną koszule w tym samym kolorze.  Na nogach widniały świeżo wypastowane, eleganckie buty o zaokrąglonych końcach. Co jak co, ale miał klasę – widać to było na pierwszy rzut oka. Co dziwne niekiedy jego sylwetka mieszała się z otoczeniem, tak jakby był kameleonem.  Herosi przez chwile wpatrywali się w niego jak w jakimś transie, lecz po chwili ocknęli się.

— Witaj Chaosie — Nico zaczął rozmowę.

— Emmm… Hej? — dopowiedział lekko przestraszony Percy.

— Witajcie, witajcie. Może usiądziemy? — Chaos wskazał na ściółkę leśną.

To mówiąc stworzyciel świata opadł na ziemie, opierając się o drzewo. Prawą nogę przykurczył do piersi i oplótł ją rękami. Percy i Nico również rozsiedli się na ściółce leśnej. Przez chwilę wpatrywali się niepewnie w czarnowłosego mężczyznę.

— Z tego co słyszałem zarzucaliście mi nieodpowiedzialność? — tym razem rozmowę nawiązał Chaos.

Percy lekko zbladł. Zdawał sobie sprawę, że właśnie nawrzeszczał na osobę, która jednym ruchem dłoni mogła go uśmiercić albo, co gorsza, obrócić w nicość.

— Tak właściwie to chcieliśmy po prostu poprosić Cię o pomoc — Nico, mówiąc to, zgromił Percy’ego wzrokiem.

Chaos zamyślił się. Zacisnął usta w wąską linie i zmarszczył brwi. Po chwili powoli powiedział:

— Raczej nie wtrącam się w to co zostało już wykonane. Jednak jeśli coś naprawdę jest źle to powiedzcie o co chodzi.

— To wszystko przez tych zakichanych bogów! Żądzą się, wymuszają na nas abyśmy im co najmniej usługiwali, a potem nie przejmują się naszym losem — wypalił zdenerwowany Percy.

Nico szturchnął syna Posejdona. Chłopak od razu przysłonił usta dłonią, bo zdawał sobie sprawę, że zarzuca złe zbudowanie hierarchii świata Chaosowi, a przecież nie chcieli go obrazić.

— Tak sądzisz? — mężczyzna uniósł brew i lekko się uśmiechnął.

— No tak ­—bąknął zażenowany Percy.

— Może i masz rację — Chaos przez chwilę wpatrywał się w dal z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Po chwili kontynuował — Obserwowałem ich poczynania i śmiem twierdzić, że faktycznie nie radzą sobie zbyt dobrze… Oczywiście nie robiłem tego przez cały czas, mam inne sprawy na głowie. Ostatnim razem byłem tu, gdy Rzym był potęgą. Musze odejść do CZŚ i obejrzeć nagrania…

— CZŚ? — przerwał mu zdziwiony Nico.

— Centrum Zarządzania Światem — odparł Chaos jakby to było oczywiste. — Jednak nie wystarczy mi  obejrzeć to co zarejestrowały kamery  by ich z powrotem obrócić w „nicość”. Tak właściwie w ciemną energie, ale nie będziemy się skupiać na astronomii…

— Zaraz, zaraz… Czy ty właśnie powiedziałeś, że masz kamery, które rejestrują wszystko co się działo na świecie? — spytał Percy, któremu szczęka opadła z wrażenia.

— No tak — powiedział zdziwiony jego reakcją mężczyzna.

— Czyli… Wszystkie zagadki dotyczące naszej przeszłości można obejrzeć na tych nagraniach? — Percy nie dowierzał.

— Tak, ale i tak bym nie przekazał wam tych nagrań. Jak już mówiłem  raczej nie ingeruje w losy świata — Mężczyzna wzruszył ramionami. — Wracając do rzeczy… Te nagrania nie wystarczą. Musicie sami udowodnić to, że bogowie są winni. Weźcie to — Z kieszeni spodni wyjął cztery łańcuszki zwieszonymi na nich topazami. ­— Waszą misją będzie odnalezienie ludzi, którzy cierpieli przez bogów. Musicie odnaleźć śmierć, rozpacz, rozczarowanie, gniew, samotność, odrzucenie, zniewolenie i osobę, której bogowie odebrali coś dla niej najcenniejszego. Jeśli wam się uda, kryształ rozbłyśnie. Jak już zbierzecie wszystko zawołajcie mnie. Znaczy powiedzcie do termosu… Powinienem was usłyszeć. Na mnie już pora. Musze obejrzeć jakieś dwa tysiące lat poczynań bogów, a to trochę potrwa…

Gdy miał już zniknąć Nico zawołał jeszcze:

— A co się stanie ze światem jeśli oni znikną? Mówili, że to na nich opiera się cała Zachodnia cywilizacja…

I w tym momencie mężczyzna zaczął się śmiać.

— Tak wam powiedzieli? Nieźli komicy zrobili się z tych bogów… Fakt, faktem mają te swoje moce i inne czary mary, ale na nich nic się nie opiera! To tak jakby przez śmierć Edisona, miało się skończyć wyrabianie żarówek. Istnienie tego świata o nic się nie opiera. Nawet o mnie. O tym jak będzie wyglądał, decydują istoty na nim żyjące. Wszystko to składa się na tak zwaną Zachodnią cywilizację. Macie jeszcze jakieś pytania? Bo naprawdę muszę już iść…

— Już nie — zgodnie odparli herosi.

— No to do zobaczenia — Chaos posłał im uśmiech i zniknął w czarnej mgle, która znów się pojawiła jakby znikąd.

 Obaj herosi przez chwilę siedzieli lekko zdziwieni. Właśnie rozmawiali sobie ze stworzycielem świata, który stwierdził, że może im pomoże. Wszystko trwało niecałe pięć minut. To było… dziwaczne? I praktycznie od razu się zgodził… Herosi myśleli, że on naprawdę jest wstrętnym egoistą, a tymczasem okazał się naprawdę porządnym facetem. Pierwszy otrząsnął się Nico.

— Musimy się wyspać… W końcu jutro zaczynamy poszukiwania – czyż nie?

Percy jedynie skinął głową. Obaj byli wykończeni. Nie minęło pięć minut, jak obaj chrapali w najlepsze zmęczeni tym co przeżyli w ciągu paru ostatnich dni.

***

Chejron nie był zachwycony tym co usłyszał.  Zrozumiał o kogo chodzi w przepowiedni. Na początku sam nie wiedział co z tym zrobić. Jednak gdy głębiej się zastanowił stwierdził, że Anthony musi iść na tą misje, bo inaczej bogowie się zezłoszczą, że centaur nie robi nic by ich ocalić. Właściwie to określenie, że bogowie by się zezłościli było eufemizmem. Wkurwili by się tak, że biedny Chejron nie miał by sierści na swoim końskim zadzie. Byłby to ślad po „zezłoszczonym” Zeusie.

— Dobrze, Tony. Kogo wybierasz na towarzyszy? — spytał zrezygnowanym tonem opiekun Obozu.

Anthony przybrał zamyślony wyraz twarzy. Po chwili rzekł:

— Lenore i Iana.

Chejron skinął głową.

— A więc córka Hekate i syn Aresa… Kiedy wyruszcie?

— Jak tylko się spakujemy, czyli za jakąś godzinę…

— W porządku — mruknął centaur i lekko wskazał dłonią, że chłopak może odejść.

— A co z Obozem Jupiter? — nim wyszedł zadał pytanie Anthony.

Nie odwracając się Chejron odparł:

— Udało nam się z nimi porozumieć.  Zostawiają na razie te sprawę nam, bo to nasi herosi się… zbuntowali. Jeśli ich nie powstrzymamy być może wyślą swoją ekipę. Na razie jednak to wasza trójka decyduje o losach świata.   

Anthoni skinął głową i odszedł by powiadomić swoich przyjaciół o misji. Lenore czekała na niego przed Wielkim Domem.

— Idziemy na misje — odparł z uśmiechem. — Najprawdopodobniej Percy Jackson i Nico di Angelo postanowili zniszczyć bogów. Nadal będziesz bronić tego swojego Perseusza?

Lenore wydęła usta. Tony naprawdę ją irytował!

— Ma powód, żeby nie lubić bogów — wzruszyła ramionami. — Z kim jeszcze idziemy?

— Z Ianem.

Lenore zbladła i zaczęła się trząść, ale Anthony w ogóle tego nie spostrzegł. Zbyt bardzo zaabsorbowany był tym, że dostał misje.

— Musimy z nim? — wyszeptała.

— Będzie dobrym towarzyszem. Nie lubisz go? — Tony zmarszczył brwi.

— Lubię, lubię — szybko powiedziała Len chcąc zachować pozory.

— No to sprawa załatwiona! — odrzekł i wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. — Idę go powiadomić.

Zanim Lenore zdążyła się odezwać on biegł już do domku Aresa. Dziewczyna jedynie westchnęła i smutno ruszyła się spakować. Nie chciała tego nikomu powiedzieć, ale była… no cóż… przerażona. Ale kto by nie był na jej miejscu?