Rozdział 11 cz.2

Hejka! Powracam z częścią 2! Mam nadzieje, że się mam spodoba.
A właśnie mam takie pytanko - jak mi wyszedł fragment oznaczony gwiazdką? Natchnienie przyszło i o 3 w nocy i wtedy też napisałam ten właśnie fragment i nie wiem czy wyszedł. Dobra koniec zanudzania moim gadaniem - miłego czytania!

Tymczasem w Obozie Herosów

Anthony spokojnym krokiem szedł przez Obóz. Przeczesywał wzrokiem okolicę w poszukiwaniu czarnowłosej dziewczyny. Jednakowoż nigdzie nie mógł jej znaleźć. Skierował się więc do domku Aresa pomyślawszy, że mogła pójść do ich przyjaciół.

                Ładna pogoda współgrała z jego nastrojem. Słońce, które jak zwykle w Obozie jasno świeciło mógł porównywać do siebie. Odkąd z Obozu odszedł  Popierdoleusz  Jackson ( jak ostatnio pieszczotliwie go nazywał) stał się najpotężniejszym herosem wśród obozowiczów i wręcz błyszczał na ich tle. Był lubiany. Nie mógł się odpędzić od dziewczyn. Ochów i achów na jego temat nie było końca. Ludzie go podziwiali w przeciwieństwie do tego co myśleli o jego nędznym bracie. Tamtym gardzili. Anthony uśmiechnął się złośliwie na samą myśl. Cieszył się, że udało mu się wejść na miejsce tego wypierdka. Nie mógł zrozumieć co wcześniej widzieli w nim ludzie.

                Zauważył jednak, że brat miał w sobie coś z ojca. Anthony rozgryzł go  już przy pierwszym spotkaniu. Charakter Jackson’a przypominał  morze.  Tylko, że Percy był jak jego spokojne usposobienie.  Czasami  zdarzało mu się nie panować nad emocjami. Wtedy przypominał sztorm. Robił się porywczy, a złość przyćmiewała mu umysł. Wiele ludzi, którzy byli niczym statki podczas burzy, pociągnął przez to na dno…

                Anthony lubił robić psychoanalizy. Samego siebie również. Uważał, że również jest jak morze. W końcu syn Posejdona więc czego się spodziewać? Tylko, że on bardziej przypominał fale kuszące marynarzy aby wypłynęli na bezkres wód. Jednak nieraz było to dla nich zgubne… Tony wiedział, że jego charakter przyciąga. Manipulacje miał opanowaną do perfekcji. Ludzie oczarowani jego osobowością nie zwracali nawet uwagi na to, że tańczą tak jak on im zagra. Wredny uśmieszek na jego twarzy stał się jeszcze szerszy o ile było to możliwe.

                Szedł pomiędzy obozowiczami. Przechodząc  obok domków obserwował różne zajęcia, w których uczestniczą półbogowie. Każdy domek miał jakieś swoje zainteresowania. W końcu dostawali je w genach po wspólnym ojcu lub matce. Na przykład zauważył, że tuż przed budynkiem przeznaczonym dla dzieci Hefajstosa powstaje jakaś dziwna maszyna. Natomiast herosi kręcący się wokół niej z lubością wkręcali coraz to nowsze części. Idąc spoglądał również na twarze obozowiczów przechodzących obok niego . Dostrzegał uśmiechy ze strony kolegów lub rumieńce na twarzach koleżanek. Ludzie lubili go i dużo herosów zabiegało o jego uwagę. Ilość „cześć” na jaką musiał odpowiedzieć przyprawiała go o ból głowy. To był jeden z minusów bycia sławnym.

                W sumie cieszył się, że tak łatwo zyskał popularność. Nie był na żadnej misji, nie brał udziału w żadnej wojnie. Wszystko to przeczekał na dnie oceanu. Posejdon go chronił, a jego boski brat z nim trenował. Tryton nauczył go wielu przydatnych rzeczy. Ostrzegał go również przed Percym. Z tego co wynikało z ich rozmów to jego brat nie był lubiany wśród morskich towarzyszy Posejdona. On natomiast wkradł się w łaski nawet boskiej żony Wodorosta co przecież graniczyło z cudem. Bo która kobieta lubiłaby bękarta jej męża? 

                Z takimi myślami wkroczył do domku Aresa. Na podłodze tłukło się jakiś dwóch chłopaków kompletnie nie zwracających uwagi na otoczenie. Anthony ominął ich tylko się uśmiechając. Dzieci boga wojny – czegóż można się spodziewać?

Przeszedł dalej rozglądając się po obszernym pokoju. Na ścianach wisiały różne rodzaje broni, które odstraszały każdego kto nie mieszkał w tym domku. Anthony czuł się nieswojo w otoczeniu takiej ilości żelastwa, która z pewnością nie służyła do zabawy. Ściany pomalowane zostały na czerwono. Była tylko jedna biała, którą zdobiła imitacja zakrzepłej krwi. Chociaż kto wie czy to na pewno była podróba? Anthony  jak najszybciej pozbył się takich rozważań, bo na samą myśl żołądek podchodził mu do gardła. Na ścianach wisiało wiele obrazów ukazujących przeróżne bitwy. Od jakichś prehistorycznych drągali walących się maczugami począwszy, na teraźniejszej wojnie w Iraku skończywszy.  Parkiet pokryty został dywanem w kolorze krwistoczerwonym. Przy ścianach były drewniane, masywne meble. Na regałach widniały książki o strategii, przewodniczeniu w kampaniach wojennych, taktyce, sztukach walki itp. Czyli krótko mówiąc: milusi domek pełen rodzinnego ciepełka.

Wreszcie Anthony dostrzegł to czego szukał. Cztery dziewczyny siedziały w kącie i plotkowały. Widocznie nawet geny boga wojny nie mogły zmienić nastawienia dziewczyn do gadania o niczym. Wykrzywił usta w firmowym uśmiechu, ręką przygładził włosy i pewnym krokiem podszedł do nich.

- Witaj Lenore! – puścił oko w kierunku dziewczyny.

Czarnowłosa córka Hekate była jedną z najładniejszych dziewczyn jakie widział. Oczywiście nie pobijała w tym względzie dziewcząt od Afrodyty, ale Tony nie mógł nie zwrócić uwagi na to, że jej prosty wygląd czyni ją właśnie jeszcze bardziej wyjątkową. Była zwyczajną dziewczyną o burzy pofalowanych włosów i ciemnoniebieskich, wręcz granatowych oczach z głębią. Anthony dostrzegał w jej spojrzeniu mądrość. Od niej samej emanowała magia i zadziwiająca siła. To właśnie go w niej pociągało. Była szczupła, ale też nie przesadnie – taka w sam raz. Nie malowała się. Kiedyś gdy Anthony spytał dlaczego ona wzruszyła ramionami i powiedziała, że po prostu tego nie lubi. Była taka… naturalna. Z zamyślenia wyrwał go jej głos

.

- Halo, ziemia do Tony’ego! – machała mu łapą przed oczami. On szybko pacnął ją po dłoni, a ona wyszczerzyła zęby w złośliwym uśmieszku. – Stoisz tu i się lampisz, a ja zadałam Ci pytanie. Wersja dla zidiociałych, czyli powtórzę jeszcze raz: Po co mnie szukasz?

Tony parsknął. Zauważył, że pozostałe dziewczyny, córki Aresa, powstrzymują się od wybuchu śmiechu, maskując rozbawienie kaszlem. Zaczerwienił się, bo rzadko komu udawało się go postawić w takiej sytuacji. A jednak Len to potrafiła.

- Lubię przebywać w twoim towarzystwie – powiedział szybko wzruszając ramionami.

- Jakbyś nie zauważył jestem zajęta – stwierdziła wpatrując się w swoje paznokcie u prawej dłoni.

- Teraz przez dziewczyny, czy ogólnie przez jakiegoś faceta? – spytał niewinnie chłopak kontynuując jej grę.

Dziewczyna zgromiła go wzrokiem.

-  A idź do diabła! Dobrze wiesz, że nikt by nawet nie zwrócił na mnie uwagi mając pod nosem tyle piękności od bogini miłości -  po chwili zastanowienia wesoło dodała - Ale mi się zrymowało!

Tony uśmiechnął się z politowaniem. Ta dziewczyna nie zdawała sobie sprawy jak działa na facetów. A przynajmniej na niego.

- To idziesz czy nie? - spytał zniecierpliwiony.

Dziewczyna wywróciła oczami i przepraszająco spojrzała w kierunku koleżanek.

- Rozmowę dokończymy później. Teraz muszę zająć się dzieckiem ...

- Ej!  - wrzasnął wkurzony, ale jednocześnie rozbawiony Tony. Córki Aresa nie mogły się już dłużej  powstrzymać od śmiechu. Ryczały tak głośno, że jakichś ich biedny brat, który akurat czytał książkę krzyknął w ich kierunku :

 - Głośniej nie można!?

- Można, ale nie chcemy ci przeszkadzać Lee -  parsknęła rudowłosa o imieniu Robyn.

Lee rzucił w nią poduszką żeby się uciszyła. I wtedy rozpętała się wojna... Tony nawet nie zorientował się jak to się stało. Dziewczyny odpowiedziały bratu tym samym i po chwili ktoś inny rzucił w nie poduchą. Reszcie się to spodobało i zaczęła się wielka bitwa. Domek Aresa w jednej chwili zaczął przypominać pobojowisko. Wszyscy naokoło tłukli się poduszkami. Było to aż nie do uwierzenia,  że jeden ostrzegawczy cios mający przynieść cisze rozpętał piekło i przerażający gwar. Tony zauważył biednego Lee zatykającego sobie rękami uszy i próbującego skupić się na lekturze. Oprócz niego nie wdanymi w jatkę osobami był on sam i Lennie -  mówiąc zdrobniale.

- Chodźmy od tej zgrai brutali -  powiedział śmiejąc się pod nosem.

- Masz poduszkofobie,  że tak szybko chcesz zwiać? - dlaczego od niej zawsze musi zalatywać nieudanym sarkazmem?

-Nie, ja po prostu umiem kontrolować zwierzęce instynkty -  mruknął co wywołało chichot u córki Hekate.

-Masz racje chodźmy stąd.

Unikając latających poduszek i dzieci Aresa w szale bitewnym wyszli na zewnątrz. Zobaczyli parę osób,  które wręcz przebiegały obok czerwonego budynku aby tylko nie zwrócić uwagi wdanych już w walkę dzieci Aresa.  Takie spotkanie mogłoby się skończyć źle -  szczególnie jeśli ktoś dodatkowo miał z którymś na pieńku.

Tony wciągnął głęboko powietrze. W domku było duszno,  a na zewnątrz zrobiło się całkiem przyjemnie. Zbliżał się wieczór, który dawał wytchnienie jeśli chodzi o temperaturę powietrza. W ciągu dnia dochodziło do czterdziestu stopni Celsjusza. Teraz jednak wiał przyjemny wiaterek.

- To gdzie mnie zabierasz?

- A chodź byle gdzie. Po prostu pogadajmy - Tony pokazał ręką pierwszy lepszy kierunek i tam też się skierowali

.

- To o czym chcesz się ze mną podzielić? Jakieś ploteczki ze świata bogów?

Tony prychnął.

- Nie rozmawiam z ojcem tak często jak ci się wydaje.

Dziewczyna posmutniała.

- Nikt się nie kontaktuje często z boskimi rodzicami...

Chłopak westchnął.

- Wiem ale brakuje mi ojca... Czuje się samotny. Mam jedynie brata nieudacznika...

Dziewczyna zesztywniała. Usta zacisnęła w wąską linie. Tony przygryzł wargę.  Widział, że popełnił błąd.

- Anthony Gay'u zabraniam ci tak mówić o Percym. Znasz moje zdanie. Wszyscy go porzucili po tym wszystkim...

- Gdyby nie był głupi to na pewno by do czegoś takiego nie doszło! – oponował Tony.

- To nie była jego wina tylko Nica!  -  warknęła dziewczyna, a chłopak wiedział, że powinien odpuścić. Nie zrobił jednak tego.

- Ja umiałbym uratować tych których kocham! On był kretynem patrzącym na czubek swojego nosa!  -  Tony wręcz gotował się ze złości. Jak ona w ogóle była wstanie bronić tego idioty?!

- Na czubek swojego nosa? -  dziewczyna zaśmiała się złowrogo - Przecież on był znany z przedkładania życia innych ponad swoje!

Mierzyli się wzrokiem.   Tony nie rozumiał o co jej chodziło.  Percy był głupkiem i dziwakiem -  w tej chwili każdy w obozie tak uważał. Dlaczego ona musi go zawsze bronić? Może ona była w nim zakochana? Odgonił od siebie tą myśl, bo zebrało mu się na wymioty. Lennie była jego i nikt nie miał prawa  mu jej odebrać. A w szczególności ten jego zidiociały braciszek! Nie rozumiał czemu tak ceniła Popierdeleusa. Przecież on był nikim. Był bezwartościowy. Każdy to wiedział. Czemu ona nie mogła przyjąć tego do wiadomości?  

- Emm...  Mogę przeszkodzić? -  usłyszeli czyjś głos.

Obok nich przechodziła nowa wyrocznia -  Margot . Miała szesnaście lat i była żywiołową brunetką o zielonych oczach.

- NIE!  -  warknęli na nią w tym samym momencie Lenore i Anthony.

I wtedy coś się stało. Kłótnie Len i Tony’ego przerwało dziwne zjawisko. Całkiem zapomnieli o czym rozmawiali. Wpatrywali się w Margot z szeroko otwartymi oczami. Najpierw był zielony dymek,  a następnie głos,  który wydobywał się z ust dziewczyny.  Nie należał jednak do niej. Głos ten był przerażający, mroczny, a zarazem tajemniczy i mistyczny. Anthony’emu włosy stanęły dęba. To wszystko napawało go strachem. Wypowiedziała takie oto słowa:

Próżnia, od której wszystko pochodzi, niebezpieczeństwo stwarza,

Razem z synem morza i śmierci boskiemu światu zagraża.

Tylko brat zdrajcy świat może uratować,

Z dwójką przyjaciół śmierć wrogą przyjdzie zgotować.

Jednak jeśli podąży rozpaczy i smutku drogą,

Nawet wszechmocni bogowie sobie nie pomogą.

Olimp upadnie, nie zostanie kamień na kamieniu,

A świat bogów i herosów ulegnie zniszczeniu.*

Po chwili wróciła do normalności. Natomiast Lenore i Tony stali jak wryci.

- To dlatego mnie do was ciągnęło -  mruknęła bardziej do siebie niż do nich. - Jak brzmiała przepowiednia?  -  tym razem słowa skierowała w stronę świadków.

Tony powtórzył jej słowo w słowo.

- Musimy powiedzieć Panu D i Chejronowi -  stwierdziła blada jak trup wyrocznia.

Tony niechętnie przyznał jej racje. Mimo wszystko uważał, że całkowitą nie odpowiedzialnością jest to że Obóz prowadził koń i pijak.  To było godne pożałowania.  Ale musieli się do kogoś zwrócić. Wyboru nie było.  Po chwili ruszyli, aby wesoło poinformować opiekunów, że szykuje się kolejna ciekawa misja, od której zależy życie bogów i herosów.