Rozdział 13

Powracam z rozdziałem numer 13! Mam nadzieje, że wam się spodoba. Z dedykacją dla Eveline, która w sumie trafnie przewidziała sytuacje z termosem xD , a poza tym ma świetnego bloga :* (i te cytaty :P) oraz dla Breeze, której opowiadanie również bardzo przypadło mi do gustu. Enjoy! 

To był moment i w powietrzu ze świstem latało pełno strzał. Jakaś babcia śmiertelniczka, która weszła z zamiarem kupienia szarego sweterka zaczęła przeraźliwie wrzeszczeć.

- Terroryści! Araby! Jaka ja głupia… Mogłam spokojnie szyć szaliczek dla mojego ślicznego kotka, a teraz mnie zabiją! O Boże! – lamentowała zakrywając rękami głowę, jakby co najmniej miało to uchronić ją przed wbiciem się strzały.

Tylko, że ta babka miała szczęście. Nie była herosem. Strzały przelatywały przez nią jakby była powietrzem. Za to w Percym, na jego nieszczęście, było pełno półboskiej krwi. W sumie to zaraz mógł jej nieco stracić. Nie uśmiechała mu się ta myśl, więc przeturlał się do następnego pudła, bo  ten, za którym się skrył, wyglądał w tym momencie jak jeżozwierz. Trudno się dziwić. Około dwudziestu nastolatek z kompleksami obdarowane niebezpiecznymi przedmiotami mogą narobić dużo szkód. Szczególnie, że niektóre tylko w taki sposób mogą polować na facetów.

Percy lekko luknął z nad pudła i zaraz usłyszał świst. Schował się szybko. Nie chciał więcej strzał śmigających nad jego głową. Jednak rozeznał się nieco w terenie. Z tego co zauważył dwie pilnowały wyjścia, cztery stały przy kasie, a reszta była raczej porozrzucana. Nie myślały zbytnio nad strategią. Były bardzo pewne siebie. To już niejednego zgubiło. Nico się gdzieś ulotnił. Być może zwiał, być może po prostu go wydał. Syn Posejdona zostawił sobie ten problem na później. Teraz miał ważniejsze rzeczy do załatwienia.

Westchnął i zaczął szybko wymyślać plan. Nauczył się tego od Annabeth. Gdyby nie ona w tym momencie rzuciłby się po prostu na łowczynie i zginął śmiercią tragiczną. Jednak starał się opracować jakiś plan. Uciekał z jednego pudła do drugiego starając się opanować sytuacje.

W pewnym momencie coś dostrzegł. Mogło mu to dać szanse, ale było ryzykowne. Jeśli się nie uda może zostać trafiony. Natomiast jeśli tak… Ryzyko było spore, ale jeśli tego nie zrobi i tak zginie. Zdecydował się.

Pery wstał i skupiony na swoim planie robił to co mogło mu pomóc . Przez chwile nie zwracał uwagi na otoczenie. Strzały przelatujące obok niego nie miały znaczenia. Musiał myśleć o wodzie. O dużej fali…

CHLUST!  Rura od kaloryfera pękła i wielka fala wody wywróciła łowczynie. Percy wykorzystał tą chwilę na ucieczkę. Ominął jedną, drugą, trzecią. Biegł ile miał tylko sił w nogach. Po chwili był już przy wyjściu. Niestety pech chciał, że jedna z dziewczyn podłożyła mu nogę. Percy zarył nosem o ziemie.

Cztery łowczynie, które jakimś cudem nie utraciły przytomności przy bliższym spotkaniu z wodą, jak i z ziemią, podeszły do Percy’ego.

                – No proszę kogo my tu mamy – rzekła jedna.

– Nasz mały Percy Jackson – dopowiedziała druga.

– Udało nam się Ciebie złapać. – Zaśmiała się następna.

– To radość dla Artemidy. Jak i dla innych bogów. Już niedługo będziesz wąchał kwiatki od spodu. – Zarechotała czwarta.

– Jednak w to wątpię – lekko zdezorientowany Percy usłyszał cichy głos Nica.

Syn Hadesa wprost rzucił się na łowczynie. Lekko obolały Percy wstał i mu pomógł. Cztery na dwóch. Jednak okazało się, że syn Posejdona i Nico tworzą całkiem niezły zespół. Jak jeden blokował to drugi od razu nokautował atakowaną łowczynie. Cięciom i pchnięciom nie było końca. Percy poczuł, że żyje. Był zdeterminowany. Chciał pokazać, że tak łatwo się nie podda. Jedną łowczynie dość mocno trzasnął płazem miecza w skroń gdy Nico parował jej cios. Następną pokonał sam wytrącając jej miecz z dłoni. Zginęła na miejscu. Z trzecią w tym samym czasie poradził sobie Nico przy okazji walcząc z czwartą. Tą ostatnią, zostawioną na deser, pokonali wspólnie. Walka wyglądała mniej więcej tak jak w przypadku pierwszej. Wszystko trwało trzy, może cztery minuty.

Percy otarł ręką pot z czoła. Nico pochylił się i dłońmi trzymał się za kolana, przenosząc na nie cały ciężar ciała. Oboje ciężko oddychali.

– Jednak mnie nie zostawiłeś – stwierdził fakt Percy.

– Nadal mi nie ufasz ­– cierpko rzekł Nico krzywiąc się.

Percy zmrużył oczy.

– Myślałeś, że walniesz bajeczkę o bogach i od razu się przekonam? Okej. Sam się przekonałem, że Posejdon to świnia. Uwierzyłbym żeby nazwał moją matkę dziwką i nie ochronił jej przed śmiercią. Ale jaki powód mam by ufać Tobie? Jedynie twoje słowo… Powinienem był Cię od razu zabić!

Percy chwycił za medalion, a w jego ręku od razu pojawił się Mściciel. Nico jedynie zerknął na miecz i od razu zbladł.

– To dlatego… – szepnął jedynie.

– Co dlatego? – warknął Percy.

Syn Posejdona był wkurzony a Nica. Najpierw zostawia go ze zgrają łowczyń, a jak zostają cztery do pokonani to grywa bohatera. Najchętniej rozszarpałby go na strzępy, a potem sam zniszczył bogów.

– Percy spokojnie. Wyjaśnię Ci… Tylko nie teraz i nie tutaj, dobrze? Jak te łowczynie odzyskają przytomność to skończymy jako mięso dla ich wilków… Proszę, uspokój się i chodź. Myśl logicznie – Nico zasłonił się dłońmi i cofnął o parę kroków.

Syn Posejdona rozluźnił się i stwierdził, że chłopak ma racje. Przeklną się za swą głupotę, że znów na niego nawrzeszczał. Był co prawda dalej niepewny jego intencji, ale syn Hadesa starał się udowodnić swoją lojalność.  

- Masz racje. Zachowałem się głupio. Przepraszam – odrzekł nieco skołowany Percy.

Nico również się rozluźnił. Uśmiechnął się i powiedział:

– Nie ma sprawy, to nie Twoja wina. Chodź, spadamy – Nico wskazał na łowczynie, a Percy jedynie skinął głową.

Syn Posejdona zaważył, że faktycznie od jakiegoś czasu zachowuje się dziwnie. Co najmniej jak kobieta w ciąży. Raz jest zrozpaczony, raz wściekły albo cieszy się z byle czego. Może to wina ciągłego stresu i przeżyć podczas ostatniej wojny? –  pomyślał.  Nie wiedział tego, ale miał nadzieje, że mu to przejdzie. Jak chcę pokonać bogów to musi myśleć logicznie, tak jak powiedział Nico. Nie może dać się ponieść emocją. Ciągle to robił. Przez to popełniał błędy. A błędy na wojnie zawsze kosztują czyjeś zdrowie lub życie. Nie chciał spowodować zgonu Nica. Mimo, że gdy na niego patrzył od razu przypominał sobie to co stało się przez jego ciało, to ufał mu. Może to głupie, ale jak już prawie chciał go zabić widział w jego oczach niewinność. On go rozumiał. Wiedział co to strata. Również stracił całą rodzinę. Łącznie z siostrą, a nawet dwiema. Percy spochmurniał gdy zdał sobie sprawę, że Hazel nie żyje. Polubił ją gdy wędrowali razem na Alaskę. Biedny Frank się załamał po jej stracie. Percy zastanawiał się czy jego i Piper nie zwerbować, ale nie chciał ich w to wciągać. Nie chciał przyprawiać ich o więcej cierpień.

Odrzucił od siebie te smutne myśli, gdy spostrzegł koszulki przewieszone prze swoje ramię.

– Nico, ale za to mamy koszulki. Nawet się nie zniszczyły –  wyszczerzył zęby w uśmiechu, jak małe dziecko i pokazał Nico T-shirty w całej ich okazałości.

– Wyglądasz jak jakiś gościu reklamujący ubrania! – Zaśmiał się syn Hadesa. – Lub ewentualnie pastę Colgate z tymi twoimi białymi ząbkami!

Na środku galerii nie zwracając uwagi na biednych ludzi wokół nich przebrali zakrwawione, brudne, pocięte koszulki na nowiusie bluzeczki. Jakaś Pani z dzieckiem przeszła obok nich szepcząc pod nosem o szerzącej się pornografii, pedofilii i homoseksualizmie.

Jednak herosi nie przejmując się tym zaśmiali się jedynie i ramie w ramie z lepszym humorem wyszli z galerii w nowych ubraniach, a co najważniejsze –  posiadając termos.

  

***

Wrócili do lasu. Nie mieli co robić w mieście, bo brakowało im pieniędzy. Za resztę drobniaków kupili trochę taniego i trwałego jedzenia typu konserwy i mały plecaczek sprzedany na jakimś pchlim targu za grosze. Do spania lepsza była ściółka leśna niż beton. Przeszli dość spory kawałek, aby oddalić się od Houston, a przede wszystkim od łowczyń.

Usiedli w końcu na ziemi. Percy oparł się o drzewo, a Nico po prostu się położył. Oboje byli wykończeni.

Syn Hadesa martwił się o Percy’ego. Wiedział co się z nim dzieje. Jego też to dopadło tuż po śmierci Bianki. Musiał pomóc chłopakowi, bo nie chciał żeby stał się maszyną gotową zabijać wszystkich na około szczególnie, że on aktualnie był najbliżej.

Na razie mieli jednak inny kłopot. Nico wyciągnął rękę i sięgnął  po plecaczek. Podniósł się i usiadł po turecku. Otworzył klapę i zaczął grzebać we wnętrzu plecaka. Po chwili wyjął z niego termos, który postawił pomiędzy nim, a Percym.

– No i co teraz? – spytał syn Posejdona bacznie przyglądając się termosowi.

– Szczerze? Nie wiem – odparł ponuro Nico.

Obaj herosi siedzieli przez chwilę w skupieniu. Myśleli jakby przywołać Chaos.

– A może tak… – oparł nagle Percy. – Emmm… Chaosie? Jesteś tam?

Syn Posejdona lekko postukał pięścią w termos. Usłyszał jednak jedynie dźwięk uderzanego metalu. Żadnego: „Czemu zakłócasz mój spokój nędzny śmiertelniku?!”. Westchnął.

– Hmm… Chaosie? Twórco wszystkiego co widzimy, czy mógłbyś nam pomóc? – Nico wstał i ukłonił się do termosu.

Percy prychnął, a następnie się zaśmiał. Nico wyglądał jak idiota.

– Moja kolej – stwierdził Percy. – O Wszechmocny! Obdarz nas swoją mocą, pomóż pokonać bogów i zachować świat w jednym kawałku! Błagamy Cię! – tym razem to Percy bił pokłony w stronę termosu niczym muzułmanin w stronę Mekki, a Nico dusił się ze śmiechu.

– To nie jest zabawne – warknął Percy.

– Gdybyś się widział! – odparł Nico nadal rechocząc śmiechem.

– Oczywiście! Cholera, wszystko jest takie zabawne! Po prostu boki zrywać! – słowa Percy’ego przesiąknięte były jadem, a ton jego głosu szybko sprowadził Nica na ziemie.

Chłopak spoważniał.

– Masz jakiś realny pomysł? – spytał syn Hadesa.

– To był twój plan! – rzekł nadal zdenerwowany Percy.

– No tak, ale… – Nico nie zdążył dokończyć zdania.

Percy przerwał mu kierując słowa do termosu.

– TY CHOLERNY DUPKU! ŚWIAT TO SOBIE KURWA FAJNIE STORZYĆ, NIE? A KTO MA ZA TWOJE DECYZJE CIERPIEĆ? MY?! WEŹ NA SIEBIE ODPOWIEDZIALNOŚĆ DO CHOLERY I POWIEDZ CO MAMY ZROBIĆ! TE TWOJE UKOCHANE TWORY RZĄDZĄ SIĘ WSZYSTKIMI! MAMY IM USŁUGIWAĆ, A JAK JESTEŚMY NIEPRZYDATNI TO MOJĄ NAS GDZIEŚ! WSZYSTKO FAJNIE! ZAJEBIŚCIE! MASZ PEWNIE NIEZŁY UBAW, CO?! JESTEŚ KUREWSKO NIEODPOWIEDZIALNY!!!

Syn Posejdona kopnął termos, który potoczył się po ziemi i zatrzymał o konar.

– Percy spokojnie, to i tak nic nie da… - zaczął Nico.

Nie dokończył, bo z termosu zaczęła unosić się czarna mgiełka. Tworzyło się jej coraz więcej i więcej formując ludzką postać. Po chwili mgła zniknęła, a przed nimi stał jakiś facet.

– Nie ma co masz tupet chłopaku! Jesteś nawet lepszy od Zeusa, a ten naprawdę umiał pyskować! – Zachichotał.

Percy i Nico zdziwieni spojrzeli po sobie. Nie wierzyli, że im się uda, a przynajmniej nie w ten sposób. A jednak… Udało się. Teraz trzeba zobaczyć jak zareaguje Chaos na ich dalszy pomysł. Będzie dobrze jeśli sami nie zostaną wchłonięci…