Rozdział 1

Jeny, ale umęczyłam się przy tym rozdziale. Nieraz mam tak, że jak coś piszę to idzie z górki, ale akurat z tym miałam spory kłopot, więc wyszło jak wyszło... No mam nadzieje, że komuś przypadnie do gustu, w sumie całodzienna moja praca... A i jeszcze to opko dedykuje Gabrysi, Michałowi i Oli, którzy wiernie czytali i byli przy mnie przy męczeniu tego rozdziału - wielkie, wielkie dzięki :* . Dedykuje również Radosnej Oli, która jako pierwsza skomentowała moje wypociny na tym blogu - również dziękuje, sprawiłaś mi wielką przyjemność. No w każdym razie - miłego czytania!   

Syn Posejdona miał dość ciągłego poczucia winy… Ciążyło mu to, że nie zdołał zrobić czegoś na czym mu najbardziej zależało. Cały czas cofał się myślami do wydarzeń z czasów wojny z Gają. Nie chciał, lecz nękało to go. Dokądkolwiek by nie poszedł, kimkolwiek by nie został to w nim pozostanie – dobrze wiedział o tym. Tęsknił za matką, za jej uśmiechem, dobrym słowem. Chciał, żeby znów z nim była… Pojedyncza łza spłynęła po jego policzku. Do tej pory pamiętał to co zapoczątkowało dalszy rozwój wydarzeń.

Percy siedział z przyjaciółmi na statku. Jedli akurat kolację, przy okazji omawiając po krótce strategie. Wiedzieli już, że dwa obozy – Grecki i Rzymski – przybędą na czas. Radosna informacja o sojuszu, wcześniej wrogich sobie herosów bardzo ich ucieszyła, więc posiłek upływał im w dość miłej atmosferze, która przecież była tak rzadko spotykana w czasie wojny. Percy rozmawiał z Annabeth – teraz ich marzenia dotyczące Obozu Jupiter mogły się ziścić. Syn Posejdona odczuwał spokój i radość, których brakowało mu już od przybycia do Rzymian. Wiadomo gdzieś tam bywały chwilę, w których był szczęśliwy, jednak teraz to było coś innego… Teraz cieszył się na myśl o tym, że być może będzie mógł mieć rodzinę, dzieci. Patrząc na Annabeth, pogrążony w rozmyślaniu o ich przyszłości, wpakował sobie do buzi spory kawał pizzy. Chwila zdawała się być idealna. Wszyscy, mimo ciągłego stresu związanego z niedaleką już bitwą, która miała zadecydować o losach wojny, byli dziwnie radośni. Jason po cichu rozmawiał z Piper, na której twarz wpłynął czerwony rumieniec. Percy uśmiechnął się widząc tą romantyczną scenkę. Tak samo Frank i Hazel zajmowali się sobą. Leo natomiast bawił się jakimiś częściami coś konstruując. Percy pokręcił głową z podziwem, że chłopakowi chce się wkręcać śrubki  nawet przy kolacji. Trener Hedge oglądał natomiast, zrobione również przez Leo, zdjęcie swojej żony, która się na nim poruszała. Wzruszające, że taki surowy zwykle satyr rozklejał się na widok ukochanej…  

Nagle coś się stało… Twarze przyjaciół zniknęły, a Percy poczuł chłód.To było dziwne uczucie… Jakby ktoś go wyrywał z jednego miejsca w przestrzeni, przenosząc do drugiego… Było to nieco bolesne, ale nie aż tak jak rany, które nieraz odniósł.  Znalazł się w jakiejś podziemnej jaskini. Czuł bliskość Gai. Nie umiał tego wytłumaczyć, bo to jest irracjonalne, ale czuł, że ona gdzieś tu jest. Wyjął Orkan i ruszył przed siebie, rozglądając się na boki. Przed nim był dość długi tunel, który kończył się jakimś zakrętem.  Nie za bardzo wiedział co się stało i czy z jego przyjaciółmi wszystko w porządku. Podążał wąskim korytarzem. Ciszę mącił jedynie jego oddech i rytmiczne uderzanie kropel wody, kapiących ze, zwisających z sufitu, stalaktytów. Stopy stawiał ostrożnie, starając się nie wywołać żadnego głośnego dźwięku, który mógłby na niego sprowadzić kłopoty. Sam zresztą nasłuchiwał. Doszedł do zakrętu. W oddali zobaczył światło. Było dla Percy’ego w tym momencie jak promień nadziei, szczególnie, że w wokół niego panowały ciemności egipskie.  Postanowił, że sprawdzi jego źródło. Może uda mu się wyjść na zewnątrz i zorientować się gdzie jest? Cały czas w gotowości do ewentualnej walki, dotarł do groty. Patrzył na nią z góry, ponieważ tunel wychodził mniej więcej 3 metry ponad gruntem jaskini. Percy zauważył jakieś postacie. Przykucnął by stać się mniej widocznym. Światło, które widział, pochodziło od biwakowej lampki, której blask w takich ciemnościach był dość dobrze widoczny. Chłopak spojrzał na owe postacie. Stwierdził, że patrzy na dwoje ludzi przeciwnej płci. Byli cali we krwi. Percy skrzywił się. To był straszny widok. Współczuł im – kimkolwiek by nie byli. Naglę spostrzegł trzecią postać, wyłaniającą się z cienia. Syn Posejdona musiał wytężyć wzrok aby zidentyfikować osobnika. Był nim chudy chłopak, o czarnych włosach i bladej cerze. W ręce trzymał zakrwawiony miecz. To Nico… - uświadomił sobie przerażony Percy. Syn Hadesa zaczął rozglądać się na boki, jakby kogoś szukając. Percy wcisnął się bardziej w ścianę, próbując ukryć się w jej cieniu.

- Wiem, że tam jesteś! – krzyknął nagle Nico. – Gaja mi powiedziała, że przyjdziesz!

Percy milczał, chodź wiedział, że te słowa skierowane są do niego. Przerażała go nienawiść w głosie chłopaka...

- Czyli nie chcesz zobaczyć swojej mamusi i ojczyma? Będzie im przykro, bo mówili, że przyjdziesz… -wykrzyczał syn Hadesa, rozglądając się na wszystkie strony, wyczekując na ujawnienie się syna Posejdona.

Percy poczuł się jakby trafił go piorun. Natychmiast wezbrała w nim panika. Nico wiedział gdzie mieszkają!  Tych dwoje zakrwawionych ludzi…  Percy w przypływie adrenaliny wybiegł zza ściany. Zeskoczył w dół i aby zamortyzować upadek zrobił przewrót w przód.

- Tu jesteś – szepnął di Angelo. – Czekałem na siebie… Oni też.

Nico wskazał ręką na dwoje ludzi leżących na ziemi. Percy patrzył na nich ze zgrozą. Po chwili jego matka ostatkiem sił podniosła się delikatnie na dłoniach. Podniosła głowę i patrząc synowi w oczy  wychrypiała:

- Pamiętaj Percy, że zawsze Cię kochałam. I nie obwiniaj się…

Nie dokończyła zdania. Jej poranione ręce nie wytrzymały takiego obciążenia i upadła. W tym momencie syn Hadesa ruszył w jej kierunku. Gdy Percy zorientował się co czarnowłosy  chce zrobić było już za późno.

- NIEEE!!! – ryknął Percy, patrząc jak czarna stal przeszywa pierś jego matki…

Następnie Nico zamachnął się mieczem odcinając głowę i tym samym kończąc żywot ojczyma Percy’ego. Syn Posejdona zbladł. Nie wierzył, że to się stało… Tymczasem Syn Hadesa odwrócił się i uśmiechnął. UŚMIECHNĄŁ!!! Percy wrzeszcząc natarł na Nica. Zamachnął się Orkanem. Potem jeszcze raz. I jeszcze. Dopiero po chwili spostrzegł, że jego broń przenika przez ciało wrogiego herosa nie robiąc mu krzywdy. Nico podłożył mu miecz do gardła.

- Dobrze, że moja Pani przysłała tu tylko twoją świadomość, bez ciała, bo już dawno byś nie żył… Jesteś głupi, Percy… Tracisz rozum gdy widzisz krzywdę innych.

Nico odwrócił się i zaczął powoli odchodzić.

-Ale dlaczego? – szepnął Percy.

- Dlaczego co? – zapytał syn Hadesa na chwilę przystając.

- Dlaczego nasz zdradziłeś, zabiłeś moich bliskich, udawałeś, że jesteś po naszej stronie ? -  wyrzucił z siebie syn Posejdona.

- A dlaczego ty Percy pozwoliłeś by zginęła moja siostra, nie byłeś przy mnie kiedy Cię potrzebowałem,  wolałeś tą przemądrzałą sowę Annabeth, a mnie omijałeś szerokim łukiem traktując jak śmiecia? Dlaczego bogowie pozwolili na śmierć mojej matki, utrzymali mnie przy życiu, żebym tkwił w tym bagnie? – powiedział gorzko i odszedł w cień, gdzie jako syn Hadesa mógł się oddalić z tego miejsca. I tak się też stało. Nico wyruszył w podróż cieniem zostawiając Percy’ego ze zmasakrowanymi ciałami swoich opiekunów. Chłopak ukląkł przy nich i delikatnie przeczesał włosy mamy swoimi palcami. Gdy je z nich wytopił zobaczył krew na swojej dłoni. Krew jego rodzicielki. Percy był wstrząśnięty. Patrzył na ciała swoich najbliższych. Teraz zrozumiał, że ich nie ma… Że nie wrócą… I wtedy zaczął płakać. To nie było zwykłe mazanie się, tylko przeraźliwy jęk cierpiącego człowieka… Nagle obraz zaczął się zamazywać… Percy znów był na Argo wśród roześmianych przyjaciół… Jemu natomiast wcale nie było już tak radośnie… Wstał z krzesła i zataczając się, niczym pijany wybiegł na górę, na pokład aby odetchnąć świeżym powietrzem. Miał mdłości. Chciał, ażeby obraz podesłany mu przez Gaje był fałszywy… Podszedł do balustrady. Znów  zaczęły ciec łzy, tym razem fizyczne, a nie tylko wywołane przez jego świadomość. Schował twarz w ramionach, położonych na balustradzie i płakał. Jak on mógł pozwolić by jego matce cokolwiek się stało? Dlaczego zostawił ją bez opieki? To on był temu wszystkiemu! Tylko on! „Nie obwiniaj się…” – to były ostatnie słowa jego matki… Jak miał się nie obwiniać? Do cholery jak?! Percy zagryzł wargę tak mocno, że pociekła u krew, on jednak nawet tego nie zauważył. Tak, samo nie spostrzegł Annabeth, która przestraszona zachowaniem Percy’ego postanowiła sprawdzić co się dzieje. Położyła mu dłoń na plecach, a on odskoczył wystraszony. Gdy jednak ją zobaczył, z  powrotem wrócił do powziętej przez siebie pozycji.

- Co się stało? – zapytała wyraźnie zaskoczona dziewczyna. – Czemu tak naglę odszedłeś od kolacji?

Percy jej opowiedział co widział. Ze szczegółami. Dziewczyna z coraz większym przerażeniem patrzyła na syna Posejdona. Gdy skończył, przytuliła go mocno i szepnęła do ucha:

- Może to fałszywy obraz… Może Gaja chciała Cię przestraszyć…

Percy skinął głową, jednak i córka Ateny i on wiedzieli, że to tylko pobożne życzenia. I tak właśnie było. Następnego ranka załoga Argo na pokładzie znalazła dwa zmasakrowane ciała członków rodziny Percy’ego…

To wydarzenie jeszcze sprzed bitwy zmieniło cały późniejszy przebieg wojny… Percy nadal siedząc na plaży męczył się ze swoimi wspomnieniami po raz setny próbując się z nimi pogodzić. Nie udawało mu się to… Wiedział, że mimo, że to wspomnienie jest tak strasznie bolesne, były jeszcze inne, równie ciężkie…