Prolog

Bardzo, bardzo krótki - wyszło niecałe pół strony w wordzie... Ale rozdziały postaram się pisać na co najmniej 5 stron... Wybaczcie mi na razie długość ;) .

Percy siedział na mokrym piasku. Dłonie położył na brzegu tak, że co jakiś czas obmywała mu je woda. Wiatr rozwiewał jego czarne włosy, które niesfornie wpadały mu do oczu, przez co musiał je co jakiś czas odgarniać ręką. Skulony, wpatrywał się w dal – w zachód Słońca, odchodzącego za horyzont. Rozświetlone niebo, porażało ilością kolorów. Różowy, pomarańczowy, czerwony zmywały się w jedność dając cudowny obraz piękna natury dla potencjalnego obserwatora. Jednak chłopak zdawał się tego nie zauważać. Wsłuchiwał się w szum fal, szmer wiatru, a głębokimi wdechami pochłaniał zapach bryzy morskiej, która niegdyś działała na niego kojąco. Teraz wszytko się zmieniło – pomyślał, skrywając twarz w dłoniach. Nie mógł już płakać… Od kilku dni potrafił jedynie szlochać, bez łez. Teraz jednak odczuwał jedynie spokój i wściekłość…  Ooo, tak! Był wściekły… Po pierwsze na siebie, że nie potrafił zmienić ciągu wydarzeń, ale także za to, że trawił go ten spokój, że nie mógł już odczuwać rozpaczy, mimo że powinien . Jednak w pewnym momencie człowiek nie potrafi już wytwarzać łez… Percy był zmęczony. Czuł się jak stary człowiek, który przeżył i widział za wiele, stanowczo za wiele… Po drugie Percy był wściekły na pewną osobę, która to wszystko zapoczątkowała, która to ciągnęła i doprowadziła do końca… Jakby tylko tego biednego herosa spotkał to własnymi rękoma rozszarpałby go na strzępy! Nienawiść rozdzierała Percy’ego w środku. Targała nim w tym momencie bardziej niż rozpacz. Chciał zemsty. Pragnął krwi tego człowieka. Musi zapłacić… Zbrodnia nie może przejść niezauważona! Jednak teraz był zdany tylko na siebie. Był wyrzutkiem. Jednak wiedział, że choćby miał dostać najgorszą kare w Hadesie to dopadnie tego smarkacza, który zniszczył mu życie… Ooo, tak! Znajdzie go, nawet gdyby się schował  w Tartarze! Percy zacisnął dłoń na rękojeści Orkana… Nico di Angelo strzeż się!