Rozdział 17

Witajcie! Oto mój wielki powrót... 

Po pierwsze przepraszam, że tak długo. Obiecuje, że teraz postaram się nie robić dwumiesięcznych przerw pomiędzy i tak krótkimi rozdziałami. Co z tego wyjdzie? Zobaczymy. Jak na razie wielkimi krokami zbliżają się egzaminy gimnazjalne...

Po drugie wybaczcie zaległości na waszych blogach. Powoli je nadrabiam i ciesze się z tego, bo wasze blogi są naprawdę wyjątkowe. Uwielbiam je i przykro mi, że tak zaniedbałam czytanie ich. :c

Po trzecie nowy rozdział ( fanfary jest nowy rozdział!) był pisany na telefonie z powodu awarii komputera. Nienawidzę pisać na telefonie, ale obiecałam, że coś wstawię w tym okresie. Jak wyszło, tak wyszło. Dość krótko, mało ciekawie, niezbyt dobrze stylowo. Nie jestem zadowolona z tego rozdziału. Chyba na powrót muszę się wdrożyć w tę historię... Nie bijcie, starałam się.

W każdym razie zapraszam. 

Miłego czytania!

Percy i Nico weszli w głąb mieszkania Rosemary. Kobieta zaprosiła ich do salonu. Było to obszerne pomieszczenie, ładnie umeblowane, ale mało przytulne. Jeśli chodziło o kolory to dominowała tu głównie czerń i biel.  Chłopcy usiedli na kanapie z obiciami wykonanymi z ciemnej skóry.

Dziewczyna znikła na moment w pomieszczeniu obok. Przez tę chwilę Percy zdążył się rozglądnąć. Lewa część salonu wypełniona została nowoczesnymi szafkami i szafeczkami, stojącymi przy ścianie, którą całkowicie zakrywały. Z drugiej zaś strony była pustka. Znajdowało się tam jedynie duże okno, które zasłonięte zostało czarną roletą. Źródła światła dostarczała lampa,  o okrągłym, papierowym kloszu, wisząca przy suficie.  Na środku salonu stał duży masywny stół, a po jego dwóch stronach stała kanapa i dwa fotele.

Rosemary wyszła z kuchni. Przyniosła tacę na której stały trzy filiżanki z herbatą. Postawiła je na hebanowym stole ustawionym tuż przed kanapą, na której rozsiedli się chłopcy. Następnie sama zajęła miejsce na fotelu.

— Częstujcie się — kobieta wskazała ręką na herbatę.

Nico chwycił ostrożnie jedną filiżankę i przysunął w swoją stronę masywną cukiernicę. Wsypał sobie pięć łyżeczek cukru i zamieszkał herbatę łyżeczką, którą Rosemary umieściła na talerzyku przy filiżance.

— Widzę, że nic się nie zmieniłeś — zaśmiała się kobieta, wpatrując się w kopczaste łyżeczki cukru znikające w napoju.

Nico uśmiechnął się krzywo.

Po chwili również Percy i Rosemary popijali herbatę.

— A więc po co przybywacie, mój drogi Nico? — spytała w końcu dziewczyna.

— Potrzebujemy byś opowiedziała nam swoją historię.

Dziewczyna skrzywiła się.

— Przecież ją znasz. Po co mam ją opowiadać Ci jeszcze raz? Może chcesz zrobić z mojego życia sensacje przed swoim kolegą? Wiesz, że to wszystko jest dla mnie bardzo bolesne — wyszeptała z wyrzutem dziewczyna.

Nico westchnął.

— Rose, przecież mnie znasz. Nigdy nie chciałem dla ciebie źle. I tym razem nie mam zamiaru cię skrzywdzić, czy też śmiać się z ciebie. Tak właściwie to chce ci pomóc; zrobić coś o czym od zawsze marzyłaś — ostatnie zdanie chłopak wypowiedział szeptem i lekko pochylił się w stronę dziewczyny, która po jego wypowiedzi wyprostowała się jak struna.

— Ty chyba nie chcesz powiedzieć, że...

— Tak dokładnie to chce powiedzieć. Znalazłem sposób na pokonanie bogów. Teraz wszystko zależy od ciebie. Pomożesz nam Rosemary? Opowiesz nam swoją historię?

***

Troje półbogów wysiadło z auta. Kierowca taksówki odjechał z piskiem opon szukać następnych klientów.

Len lekko się przeciągnęła. Po tej długiej podróży samochodem zdrętwiały jej nogi.

Wylądowali w samym centrum miasta.

Herosi rozglądnęli się wokół. Tłumy ludzi śpieszących się nie wiadomo gdzie i nie wiadomo po co. Korki powodowane dość dużym ruchem. Pełno różnorakich świateł, odgłosów, zapachów będącymi bodźcami dla ludzi wciąż szukających jakiegoś pobudzenia. Typowe amerykańskie miasto. Teraz tylko musieli w nim w jakiś sposób znaleźć Nica i Percy'ego.

— Co robimy? — spytał lekko zagubiony Tony.

— Chyba czas poprosić rodziców o pomoc —stwierdził Ian, intensywnie wpatrując się w chłopaka.

Tony'ego nagle olśniło.

— A tak... Jasne! — chłopak zaczął się rozglądać. — Ale tu nie ma wody...

Ian skinął głową.

— To może ty Len? Poprosisz swoją mamusie, aby nam pomogła? — spytał z chytrym uśmieszkiem.

Len pobladła, a następnie poczerwieniała zagniewana.

— Ty...! Niedoczekanie twoje — warknęła, nie mogąc pohamować złości.

— Czyli nie chcesz nam pomóc w złapaniu zdrajców? — ciągnął temat Ian, widząc, że Tony przysłuchuje się rozmowie z zainteresowaniem. Być może to go jeszcze bardziej przekona o tym, że dziewczyna nie jest godna zaufania — pomyślał Ian.

— Ona chce wam pomóc choć być może sama tego nie wie — odparła kobieta o czarnych włosach.

— Hekate — szepnęła wściekle Lenore.

***

Brązowowłosa dziewczyna przechodziła się po obozie Łowczyń. Spoglądała na swe towarzyszki witając je nieznacznym skinieniem głowy. One odpowiadały tym samym bądź pomachały do niej ręką, a czasem po prostu się uśmiechnęły.

Dziewczyna już ze znużeniem wpatrywała się w te same twarze; to samo otoczenie. Miała już tego dość. Ciągłe pościgi, spanie w niewygodnych namiotach, narażanie się na przedwczesną śmierć... Na początku uważała, że zostanie Łowczynią to coś wspaniałego. Jakże się pomyliła! Teraz jednak nie wierzyła w żadną wartość tej organizacji. Wszystko okazało się jednym wielkim kłamstwem. Wszystkie prawa, zakazy nie miał zastosowania w praktyce. Jednak, co dziwne, dziewczyna tę obłudę popierała. Całym sercem. Zmarszczyła brwi i zacisnęła pięści dochodząc do głównej sprawczyni tego co się tutaj działo. Artemida i jej głupia przysięga! Gdyby nie te durne zakazy wszystkim żyło by się lepiej...

Z rozmyślań wyrwał ją krzyk dochodzący z lewej strony obozowiska. Odwróciła się i zobaczyła tłum towarzyszek biegnących w tamtą stronę. Nieznacznie zmarszczyła brwi. Zdjęła łuk z pleców  ruszyła za nimi. Pewnie znowu potwory - pomyślała.

Biegnąc mijała puste namioty. Musiało się stać coś bardzo poważnego skoro wszystkie Łowczynie pobiegły w tamtą stronę. Przyspieszyła i w tym momencie pędziła jak najszybciej mogła.

Dość prędko dotarła na miejsce. Rozglądnęła się wokół, ale nie dostrzegła zagrożenia. Zobaczyła za to tłum Łowczyń, które z widocznym zainteresowaniem coś obserwowały.

Dziewczyna podeszła do jednej, którą tak naprawdę znała tylko z imienia,  i spytała:

— Co się stało?

— Jedna z nas zdradziła.  Głupia ladacznica – warknęła w odpowiedzi, stając na palcach, aby wypatrzyć zdrajczynie.  

Dziewczynie strach ścisnął gardło. Przepchnęła się przez tłum Łowczyń i zobaczyła młodą kobietę. Leżała ona na ziemi, a wokoło zgromadził się tłum. Została spętana,  jej ubranie zostało potargane, odkrywając nagość w bardzo wstydliwy sposób. Widać, że była już torturowana. W wielu miejscach z jej ciała sączyła się krew. Była cała posiniaczona.  Jej rude włosy były w nieładzie, a jej oczy,  te śliczne zielone oczy przyglądały się światu z przerażeniem, a gdzieś tam w nich czaiło się szaleństwo, spowodowane wielogodzinnymi torturami. Jej wargi lekko drżały, a z kącika ust ciekła krew.  

— Tak oto kończą Ci, którzy nie dotrzymują przysięgi! — krzyknęła złowrogo Artemida.

Dziewczyna zauważyła wielki bat, który trzymała bogini. Artemida smagnęła nim rudowłosą, a ta krzyknęła z bólu. Kolejna piekąca rana...

— Myślę, że możemy to zakończyć. Łowczynie, które znalazły niewierną odpowiednie się nią zajęły. Jak widać... — bogini skinęła głową w podzięce w kierunku grupy dziewczyn stojących obok niej, a następnie zagwizdała. Chwile potem przybiegły dwa wielkie, białe wilki,  które zaczęły ocierać się o jej nogi. Ona pogłaskała je, a następnie patrząc z nienawiścią na rudowłosą powiedziała zimno:

— Brać ją!

Zwierzęta rzuciły się na kobietę wbijając swe ostre kły i rozszarpując jej skórę.

Brązowowłosa dziewczyna odwróciła głowę nie chcąc patrzeć na tą przeraźliwą śmierć. Słyszała jednak krzyk, przeraźliwy krzyk, który sprawiał, że jeżyły się włosy na głowie. Do oczu dziewczyny napłynęły upragnione łzy. W uszach cały czas brzmiał pisk kobiety, która w tym momencie nie mogła już wydać z siebie żadnego dźwięku. Po chwili zmusiła się by spojrzeć. Jęknęła gdy ujrzała zmasakrowane szczątki. Zasłoniła dłońmi oczy i przepchnęła się przez tłum. Biegła na oślep do swojego namiotu. Chciałaby zapomnieć to co widziała i słyszała. Było to jednak niemożliwe. Przymknęła oczy i od razu zobaczyła zakrwawione ciało swojej najlepszej przyjaciółki...

***

Artemida przechadzała się po swoim namiocie. Miała tysiąc myśli na minutę, a żadna nie była przyjemna. Usta wykrzywiła w grymasie gniewu, a brwi zmarszczyła w wyraźnym zamyśleniu .

—Powiedz mi moja droga jak to możliwe żeby tuż pod moim nosem jedna z Łowczyń randkowała z jakimś głupim śmiertelnikiem?!  — wybuchła w końcu.

— Nie mam pojęcia —  stwierdziła spokojnie dziewczyna.

—Jeszcze nikt mnie tak nie zlekceważył jak ona! Rozumiesz? Nikt! — bogini przewróciła krzesło próbując wyładować swoją wściekłość.

— A może to nie była jej wina...  Może ten chłopak ją zaczarował albo Afrodyta maczała a tym palce...  — stwierdziła Łowczyni tym samym sprowadzając boginie na ziemie.

Artemida przystanęła i popatrzyła na swoją towarzyszkę. W jednej chwili uleciał z niej gniew, a w oczach pojawiła się bezradność.  Przygarbiła się nieco i westchnęła.

—Nie pomyślałam o tym —  szepnęła. —  A jeśli masz racje? Jeśli zabiłam niewinną, wierną mi Łowczynie? Sama już nie wiem... Mam tyle problemów na głowie, że nie jestem w stanie logicznie myśleć...

Nagle ktoś zapukał w belkę przy namiocie.

—Wejść! —  rozkazała Artemida.

— Zlokalizowaliśmy Percy'ego Jacksona i Nica di Angelo. Są w Denver, na obrzeżach miasta.

Artemida uśmiechnęła się.

—Wreszcie jakieś pomyślne wieści! Dziękuje, możesz odejść — powiedziała do Łowczyni, która przyniosła jej informacje. Ta skłoniła się i wyszła.

—  Powiadom o tym inne Łowczynie — Artemida powiedziała do towarzyszki, której jeszcze przed chwilą się żaliła — Możesz odejść.  

Dziewczyna skłoniła się i wychodząc westchnęła tylko z ulgą. Nikt nie odkrył jej potajemnej miłości. Im dłużej Artemida o tym nie wie, tym ja dłużej pożyje – pomyślała będąc już na zewnątrz.